De officiële naam van de Franciscanessen van Veghel is: Congregatie der zusters Franciscanessen van de onbevlekte ontvangenis der H. Moeder Gods te Veghel. De congregatie werd gesticht in 1844 door deken Bernardinus J. van Miert (1801-1870). De aanleiding tot de stichting was een conflict tussen pastoor Van Miert en de op dat moment in Veghel aanwezige zusters van de Choorstraat uit 's-Hertogenbosch. Toen deze zusters zich terugtrokken bleef de deken zitten met een meisjesschool en een bijna gereed zijnd Liefdegesticht, maar zonder zusters. De deken vond een oplossing door zijn nichtje, Jacoba ("Koosje") van Miert een opleiding tot schoolhouderesse te laten volgen. Vervolgens trad Jacoba van Miert, samen met Maria van Hoof en Maria van Rooy, in bij de franciscaanse congregartie van Penitenten Recollectinnen te Roosendaal. Na hun professie keerden deze drie zusters op 24 juni 1844 terug naar Veghel, welke datum daarom wel als de stichtingsdatum van de congregatie wordt gezien.

Jacoba van Miert wordt de eerste moeder-overste onder de kloosternaam zuster Teresia. De Franciscanessen van Veghel behoren tot de actieve vrouwelijke religieuzen; zij hebben zich bezig gehouden met onderwijs en ziekenzorg, maar ook met zorg voor de armen, weeskinderen en bejaarden. Het kernwoord was dus steeds: zorg.

Na de stichting van het moederhuis volgt een veertigtal aantal succursaalhuizen (nevenvestigingen). Zo waren de zusters aanwezig in de plaatsen Deurne, Dinther en Erp, Oisterwijk, Lith en Helenaveen, Nistelrode en Zeeland, Wanroy en Bladel, Veldhoven en Nieuwkuijk, Voorhout en Harsteeg, Heesch en Neerkant, Weurt en Langeweg, Volkel, Hengelo, Hillegersberg, Luijksgestel, Ugchelen en Breda.

Vanaf 1906 zijn de Franciscanessen van Veghel ook werkzaam in de missie. Op verzoek van de minderbroeders-kapucijnen eerst op Borneo, waar zij opnieuw heel actief zijn in onderwijs en ziekenzorg. Vanaf 1929 gaan de Franciscanessen van Veghel ook naar de Filippijnen, waar de gemeenschap tot grote bloei komt. Gedurende de Tweede Wereldoorlog hebben de missiezusters in Indonesië ernstig geleden in de Japanse kampen; in het archief zijn hiervan veel persoonlijke getuigenissen aanwezig.

In 1985 wordt de congregatie gesplitst in drie provincies, te weten Nederland, Indonesië en de Filippijnen, verenigd onder een generaal bestuur.