De benedictijnen van de Sint-Pietersabdij te Gent hadden een uithof bij IJzendijke. Deze stad lag aan de Braakman, die in rechtstreekse verbinding met de zee stond. Door drie grote watersnoden tussen 1375 en 1437 verdween de stad geheel van de aardbodem. In 1587 liet de Spaanse landvoog Parma aan de noordwestkant een vesting bouwen, die de naam IJzendijke kreeg en die tot het tegenwoordige stadje IJzendijke uitgroeide