Zoeken in collecties

De proosdij van St. Nicolaus te Hemelum is ontstaan uit de Sint-Odulfusabdij bij Stavoren. In het midden van de twaalfde eeuw werd voornoemde abdij in een vrouwen- en mannenklooster gesplitst, waarbij de zusters overgebracht werden naar het klooster in Hemelum, even ten oosten van Stavoren. Dit benedictijner vrouwenklooster, dat aan de Sint Nicolaas toegewijd was, stond onder leiding van een proost, die uit de Sint-Odulfusabdij afkomstig was. Het oudste document, waarin dit klooster werd vermeld, is een oorkonde van paus Innocentius IV (1234-1254), die vermoedelijk in 1245 uitgevaardigd werd. Daarin worden de 'priorin van het klooster van Sint-Nicolaas van Hemelum en haar zusters' in hun goederenbezit bevestigd. Uit oorkonden uit 1284 en 1320 blijkt dat de genoemde priorin en haar medezusters en ook voormelde proost zowel in geestelijk en juridisch opzicht nog steeds met de Sint-Odulfusabdij te Stavoren verbonden waren. De in de veertiende en begin vijftiende door aanhoudende overstromingen en vooral ook door oorlogsgeweld verarmde Sint-Odulfusabdij te Stavoren werd in 1495 definitief verplaatst naar het Hemelumer klooster, waar al vanaf 1415 aan een deel van de monniken van voornoemde abdij onderdak geboden werd. Eveneens in 1415 schaarde het klooster zich onder de Bursfelder Congregatie, een benedictijner hervormingsbeweging die een streng contemplatief leven voorstond