Zoeken in collecties

Het rond 700 te Susteren gesticht klooster, waarvan de Utrechtse bisschop Willibrord de eerste abt was en dat een op de regel van Sint Benedictus geschoeid kapittel betrof, zou in 882 door de noormannen verwoest zijn. Uit een oorkonde van 891 blijkt, dat in dat jaar het klooster weer hersteld werd. Toen bevolkten nonnen, die volgens de regel van de Sint Benedictus leefden, het klooster. Bij voormelde oorkonde schonk keizer Arnulf van Karinthië (845-899) het klooster aan de kunstenaar-monnik Siginand, die in de abdij van Prüm verbleef. Enkele jaren later schonk Siginand op zijn beurt het klooster aan de abdij van Prüm, zich het levenslang bezit hiervan voorbehoudend. Koning Swentibold (870/871-900), de onechte zoon van keizer Arnulf, bevestigde deze schenking in 895. Karel de Eenvoudige deed in 916 hetzelfde. Drie dochters van koning Swentibold leefden in de Susterse abdij, waarvan één slechts voor kortere tijd. De leiding van de abdij berustte toen bij Amelberga, de eerste abdis, die in de abdijkerk werd begraven en als heilige vereerd werd. Lange tijd zijn er geen geschreven bronnen meer van en over de abdij voorhanden. Pas in 1312 werd de abdij weer in een akte vermeld, waaruit bleek dat de benedictinessenabdij toen feitelijk als een stift van seculiere kanunnikessen fungeerde. Wanneer de omzetting naar een stift heeft plaatsgevonden, is evenwel niet na te gaan. Het stift liet uitsluitend dames van adel toe, die geen kloostergelofte behoefden af te leggen, persoonlijke bezittingen mochten hebben en meer vrijheid hadden dan nonnen. In 1802, na de inlijving van de Zuidelijke Nederlanden door de Franse Republiek, werd het stift bij arrest van de Franse overheid opgeheven. De meeste stiftsdames waren Susteren al sinds 1794 ontvlucht om er nooit meer terug te keren. Van de middeleeuwse abdij resteert thans nog de in de dorpskern van Susteren gelegen kerk. Deze kerk, die vanaf 1780 ook als parochiekerk fungeerde, werd in de 19e eeuw aan de heilige Amelberga toegewijd