Zoeken in collecties

Het tertiarissenklooster Maagdendries in Maastricht, dat later Sint-Andriesklooster genoemd werd, is ontstaan uit een groep vrome vrouwen, die omstreeks 1200 besloten zich te verenigen om zonder enige kloosterregel hun leven aan God te wijden. Om dat te verwezenlijken lieten zij buiten de stadsmuren van Maastricht aan de noord-westkant op een onbebouwd terrein, in de volksmond “dries” genoemd, een huis met kapel bouwen. Met weven voorzagen zij in hun levensonderhoud en waren ze aangesloten bij het gilde van linnenwevers, ook wel kortspoelders genoemd. In 1439 nam deze gemeenschap de derde regel van Sint Franciscus aan. In 1471 werd de kapel, die bij de verbouwing in 1450 van een nonnengalerij voorzien werd, geconsacreerd en toegewijd aan de heilige Andreas. Sedertdien stond het klooster bekend als het convent van Sint Andries. Waarschijnlijk viel het convent vanaf 1491 rechtstreeks onder het Sint Servaaskapittel. In 1748 liep de kapel waarschijnlijk bij het beleg door de Fransen schade op, die echter in 1780 weer hersteld was. Door de vele belegeringen, die Maastricht moest ondergaan, verviel het klooster steeds meer in armoede. Ook het aantal zusters van het convent nam fors af. Bij de opheffing in 1797 telde de gemeenschap nog maar negen leden. Een gedeelte van het toen door Fransen geconfisqueerde klooster en kerk werd ingericht als militair depot. In 1820 vielen de kloostergebouwen grotendeels aan de slopershamer ten offer. De kapel bleef echter gespaard en doet thans dienst als archiefdepot voor het Sociaal Historisch Centrum voor Limburg