Zoeken in collecties

Het wilhelmietenklooster te Huijbergen werd in 1278 gesticht vanuit het convent Baseldonk in ’s-Hertogenbosch op basis van een schenking door Arnoud van Leuven, heer van het Land van Breda, en zijn echtgenote Elizabeth. Elisabeth was zus en erfgename van Hendrik IV van Breda, die in 1263 voormelde gronden aan Willem Heussche Bollaert in leen gegeven had. Dit onder de verplichting deze gronden te ontginnen, waar echter maar weinig van terecht kwam. Dit in tegenstelling tot de wilhelmieten, die voor het ontginnen van de streek grote verdiensten hebben gehad. Het klooster, dat toegewijd was aan de Heilige Maagd Maria, heeft vrijwel steeds, maar vooral in de laatste eeuwen een kwijnend bestaan gekend. Jan II van Glymes, bijgenaamd Jan metten Lippen (1417-1494), markies van Bergen, wist aan de kloostergemeenschap een strenge observantie op te leggen, waarbij hij voortdurend aandrong op een strikte naleving daarvan. Uitkeringen ter ondersteuning van de kloosterlingen gebruikte hij hierbij als drukmiddelen. Met het begin van de Spaanse Opstand in 1580 brak er voor de kloostergemeenschap een woelige periode aan. De kloosterlingen vluchtten. Toen ze terugkeerden waren de kloostergebouwen verwoest, die ze echter weer opbouwden. De poging van Prior Borrekens om Huijbergen met de Abdij van Tongerlo te verenigen, liep op niets uit. In 1847 verliet de laatste wilhelmiet het klooster. De kloostergoederen kwamen aan het vicariaat van Breda, dat deze goederen overdroeg aan de congregatie van Christelijke Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd en Moeder Gods Maria (kortweg: “Broeders van Huijbergen”), die met een weeshuis begonnen dat later tot het bekende internaat Sainte-Marie uitgroeide