Zoeken in collecties

In 1408 werd de karmel te Vlissingen gesticht door de karmelieten van Brugge onder goedkeuring van Lodewijk de Santon, heer van Vlissingen, Wigerd Gerrardijns, abt in Middelburg en Frederik van Blankenheim, bisschop van Utrecht van 1393 tot 1423. In 1426 werd het klooster, dat aan Onze Lieve Vrouw toegewijd was, bevestigd door paus Martinus V en werd daarmee officieel opgenomen in de orde. De karmelieter monniken, die in hun eigen levensonderhoud moesten voorzien, kregen van het gemeentebestuur het al langer bestaande gasthuis van Onze Lieve Vrouwe toegewezen, dat daarmee ook de functie van klooster kreeg. Aan deze schenking was de verplichting verbonden dat het convent zes ziekenhuisbedden zou houden, die gebruikt konden worden voor de zieken van de stad. In 1497 volgde ontheffing van deze verplichting. In de zestiende eeuw had het convent voorts een schooltje. De plaats waar de kloostergebouwen stonden, heette de Stoppelmert, wellicht een vroegere naam voor de Grote Markt van Vlissingen. Een bekende Vlissingse karmeliet was Goswinus Hex, die een aantal theologische werken schreef, betrokken was bij de stichting van het karmelietenklooster te Utrecht in 1468 en het tot wijbisschop bracht van David van Bourgondië, bisschop van Utrecht van 1456 tot 1496. De onrust en onveiligheid tijdens de Tachtigjarige Oorlog speelde ook de Vlissingse karmelieten parten. Uiteindelijk viel het doek voor hen toen Vlissingen in 1572 als eerste stad in Holland en Zeeland de Spanjaarden de stad uitjoeg en de protestantse godsdienst de overhand kreeg. De kloosterlingen vluchtten waarschijnlijk naar Vlaanderen. De kloostergebouwen werden met de grond gelijk gemaakt, met uitzondering van de eetzaal, die later tot waag en deels tot vleeshuis verbouwd werd