Zoeken in collecties

In 714 schonk de Frankische hofmeier Pepijn II van Herstal en zijn echtgenote Plectrudis aan Wilibrord, bisschop van Utrecht, het landgoed “Suestra”. Op dit landgoed stond, naast een kleine hoeve, een kloostertje, dat met een gebedsruimte was voorzien. Dit kloostertje werd van de grond af herbouwd. Tevens verrees er een nieuwe kerk, die toegewijd werd aan Christus Salvator en aan de heilige apostelen Petrus en Paulus. Wel waren Willbrord, die de eerste abt was, en de volgende abten aan Pepijn II van Herstal en zijn nakomelingen gehoorzaamheid verschuldigd. Voorts werden verscheidene familieleden van Plectrudis in de kloosterkerk begraven. Het klooster, dat een op de regel van Sint Benedictus geschoeid kapittel betrof, bleef hierdoor verbonden met de Karolingische famillie en is dan ook als een karolingisch 'familieklooster' te duiden. De ligging halverwege Echternach en Utrecht van dit in de nabijheid van oude Romeinse wegen gelegen klooster was gunstig, omdat zo de missiegebieden Eifel en Friesland met elkaar verbonden werden. Willibrord zelf verbleef enige malen in de abdij. De route, die hij bij een van zijn terugreizen van Susteren naar Echternach ondernam, staat bekend als de Willibrordsweg. In 882 zou de abdij door de noormannen verwoest zijn. Expliciete gegevens hierover ontbreken echter. Dat met voornoemde verwoesting de overgang samenhing van een mannenklooster naar een vrouwenklooster is zeker niet ondenkbaar