Zoeken in collecties

Bij Nunhem in Limburg werd omstreeks 1240 St. Elisabethsdal, een klooster van de orde van Cauliten, door Dirk lIl, heer van Altena, gesticht. Hij had, zo blijkt uit een oorkonde van 12 juli 1241, veel goederen aan St. Elisabethsdal geschonken, waartoe ook het gebied behoorde waarop het klooster stond en dat hij eerder door koop van Willem van Onderthens wist te verwerven. In de eerste decennia van de 15e eeuw leidde het caulietenklooster, dat aan de Heilige Elisabeth van Hongarije werd toegewijd, een kwijnend bestaan. Toen in 1430 er nog maar weinig conventalen overgebleven waren en het klooster zowel in materieel als in geestelijk opzicht een dieptepunt bereikt had, werd er met het hervormen van het klooster een begin gemaakt. Twee kloosterlingen, Godfried Nobis und Martinus Naus, verzochten op voorspraak van graaf Friedrich von Moers aan het concilie van Basel om naar de congregatie van Windesheim te mogen overgaan. Met het opheffen in 1435 van St. Elisabethsdal als caulietenklooster en het te transformeren binnen voormelde congregatie tot een klooster van reguliere kannuniken van St. Augustinus, werd aan dit verzoek tegemoet gekomen. Het kloostercomplex werd in 1578 door troepen van Alexander Farnese is brand gestoken. In 1635 plunderden Hessische soldaten het klooster. Vijftien jaar later werd het herbouwd. Na de komst van de Fransen werd het klooster in 1796 bij wet opgeheven verklaard. De kanunniken verlieten in 1797 het klooster en zochten hun toevlucht in Windesheimerkloosters in Pruisen. In 1801 werd het klooster geveild. De kapel werd afgebroken met uitzondering van de toren. Het resterende kloostergebouw ging door verkoop en vererving meerdere malen in andere handen over