Zoeken in collecties

Het tot Derde Orde van Sint Dominicus behorende dominicanessenklooster in Woudrichem werd gesticht door Aernt van Heerler, ridder en drossaard in het land van Altena van de graaf van Horne, en zijn gemalin Ali Gysbrecht Puecxdr. In 1458 schonken zij aan een blijkbaar toen al in Woudrichem gevestigde communiteit van zusters een huis en hofstede in de toenmalige Afterstraat, thans Kloosterhof. Ook de graven van Horne, zijn zeker al sinds 1465 belangrijke weldoeners van dit klooster geweest. Het klooster maakte oorspronkelijk deel uit van de provincie Teutonia. Toen in 1475 de meerderheid van de tot deze provincie behorende kloosters de observantie aanvaardde, sloot het zich aan bij het niet gereformeerde deel daarvan. Dit had tot gevolg dat het klooster voortaan niet onder de rechtsmacht van de provinciaal, maar onder die van een door de generaal van de orde benoemde vicarius viel. Dit heeft geduurd tot 1507 toen de dominicanessen van Woudrichem gedwongen werden om ook de observantie te aanvaarden. In 1515 werd het klooster bij de toen opgerichte provincie Germania Inferior gevoegd. Wanneer het klooster, dat aan de H. Catharina van Siena toegewijd was, door de orde canoniek erkend werd, is niet bekend. Al vóór 30 maart 1488 werd het het klooster geteisterd door brand. Dit was opnieuw het geval toen in 1511 de Gelderse troepen onder aanvoering van Karel van Egmond de stad overvielen en het klooster plunderden en in brand staken. In 1546 werd het klooster opnieuw door brand getroffen en tenslotte nogmaals in 1573 bij een stadsbrand tijdens de belegering van de stad door Staatse troepen. De zusters namen toen de wijk naar ’s-Hertogenbosch en keerde ook niet terug toen in 1574 de stad voor korte tijd weer in handen van de Spanjaarden was. Het is niet bekend of zij in 's-Hertogenbosch aanvankelijk een gemeenschappelijk onderkomen hadden. Later woonden ze in elk geval afzonderlijk. In 1584 gaf de bisschop de zusters het bevel om weer te gaan samenwonen