Zoeken in collecties

Nabij Marseille startten de eksterbroeders, waarschijnlijk zo genoemd vanwege hun zwart-wit gevlekte habijt, als een boetvaardige broederschap. Wie de stichter was van deze broederschap is niet bekend. Aangezien paus Alexander IV de bisschop van Marseille in 1257 opdroeg om aan de broederschap de regel van Augustinus toe te wijzen is het aannemelijk dat de broederschap al enige tijd vóór voornoemd jaar bestond. In 1268 hechtte de paus zijn goedkeuring aan de broederschap, die toen officieel de orde van de broeders van de gezegende Marie van Areno ging heten. Bekend van deze orde zijn zestien kloosters die vóór 1274 in Frankrijk, Italië, Spanje, Zwitserland, Duitsland, de Nederlanden en Engeland werden gesticht. Met een beroep op een tijdens het Vierde Lateraanse Concilie in 1215 genomen besluit werd op het Tweede Concilie van Lyon in 1274 besloten om daadwerkelijk een einde te maken aan de wildgroei van bedelorden. Het werd bedelorden gesticht vóór 1215, waartoe ook de orde van de eksterbroeders behoorde, toen verboden om nog nieuwe leden in hun orde op te nemen. De kloosters van betrokken orden mochten blijven bestaan totdat de laatste kloosterling was overleden. Aldus stierven ook de tot orde van de eksterbroeders behorende kloosters uit, waarvan de meesten voor het einde van de 13e eeuw verdwenen waren. Alle bedelorden waren op eenzelfde wijze georganiseerd. Zo ook de orde van eksterbroeders. Aan het hoofd van de orde stond de periodiek verkozen algemene overste die bij de eksterbroeders minister-generaal genoemd werd. Eens per jaar of eens per drie jaar werd een generaal kapittel gehouden. Het gebied, waar de kloosters van de orde zich bevonden, was verdeeld in provincies met een eigen overste en een kapittel dat jaarlijks vergaderde. De kloosters tenslotte werden geleid door een tijdelijk verkozen prior. In de Nederlanden hadden de eksterbroeders kloosters in Zierikzee en in Brugge, waar de eksterbroeders agherste bonten (eksterkleurigen) genoemd werden