Zoeken in collecties

Toegewijd aan Maria Magdalena, patrones van de verleide en berouwvolle zondaars, was het aanvankelijke doel van de Orde van de Penitenten van Maria Magdalena om aan boetvaardige straatprostituees en bedreigde vrouwen een gemeenschappelijk kloosterleven te bieden. Vanaf circa 1250 waren de kloosters van deze orde evenwel ook plaatsen waar ongehuwde leden van burgerlijke families werden verzorgd. De magdalenen, de leden van onderhavige orde, die naar hun witte habijt doorgaans witte vrouwen genoemd werden, waren quasi-monialen die wel bepaalde ordegebruiken volgden, maar niet rechtstreeks onder kerkelijke voogdij stonden en ook niet de strikte clausuur- en stiltevoorschriften in acht namen. De orde werd in 1224 opgericht door Rudolf van Worms, kanunnik van de Sint Mauritiuskerk in Hildesheim. In 1227 bevestigde paus Gregorius IX de orde door in zijn bul Religiosam vitam eligentibus. Aanvankelijk volgden de magdalenen de Regel van Benedictus en de cisterciënzer statuten, maar in 1232 verplichtten zij zich in de plaats daarvan tot de Regel van Augustinus en de statuten van de dominicanessen van het San Sistoklooster in Rome. Van 1250 tot ongeveer 1280 werd aan elk klooster van de orde een klein mannenklooster toegewezen, dat de geestelijke verzorging van magdalenen en het beheer van het klooster op zich nam. Na 1280 beperkte dit zich echter tot de aanwezigheid per klooster van uitsluitend een prior. Tegen het einde van de 13e eeuw behoorden ongeveer 70 kloosters tot de orde, die alleen in Duitsland wijdverspreid was. In de loop der tijd sloten sommige kloosters zich aan bij andere orden. Van de 40 kloosters, die er aan het einde van 15e eeuw resteerden, werden er tijdens de reformatie veel geseculariseerd of verdwenen als gevolg van de politieke schermutselingen in die tijd. De religieuze hervormingen, die keizer Jozef II in de tachtiger jaren van de 18e eeuw doorvoerde, gaven de genadeslag aan de orde, die toen tot één vestiging in Luban in Silezië werd teruggebracht