Zoeken in collecties

Het Elisabethconvent in Grootebroek, dat aan de zuidzijde van de Zesstedenweg lag, werd voor het eerst vermeld in een testament uit 1450. Het convent, dat vanaf 1463 en wellicht al wel eerder tot de derde orde van Sint Franciscus behoorde, was bij het Kapittel van Utrecht aangesloten. De zusters waren onder meer op het gebied van textielnijverheid werkzaam. Zolang hun jaarlijkse inkomsten honderd mark zilver niet te boven gingen, mochten ze wol voor eigen gebruik blijven weven. Waren de inkomsten hoger, dan was de zusters het wolweven geheel verboden. Het vervaardigen en verkopen van linnen stond hun echter geheel vrij. Tijdens een bezoek aan Grootebroek in 1569 verbleef Joannes Knijff, bisschop van Groningen, in het Elisabethconvent. Dijkdoorbraken in 1570 als gevolg van de Allerheiligenvloed brachten zware schade toe aan de landerijen van het convent, die de zusters deels zelf bewerkten. Bij de komst in de contreien van Grootebroek van de geuzen, die in de strijd tegen de Spanjaarden in 1573 de toen net weer herstelde dijken doorstaken, ontvluchtten de zusters het klooster om er nimmer meer terug te keren. Nadat een verzoek daartoe door zowel de prins van Oranje als de Staten was ingewilligd, werden de kloostergebouwen met de overige goederen van het convent in 1575 aan de stad Grootebroek ter beschikking gesteld. De stad moest dan wel uit de inkomsten van de goederen de schulden van het convent delgen en de overgebleven zuster hun leven lang alimentatie verstrekken. De kloostergebouwen werden door de stad tot weeshuis bestemd, maar gingen in 1750 door brand verloren