Zoeken in collecties

Vanaf 1648 kwam Dommelen onder het gezag van de Staten-Generaal te vallen. De katholieken werden toen danig in hun godsdienstvrijheid beknot. Zo mochten kloosters geen novicen meer aannemen. De tertiarissen van het Dommelse klooster Sint-Agnetendal, beducht voor nog verdere onderdrukking, besloten in Weert een refugiehuis te stichten. In 1662 vertrokken vanuit Dommelen enkele zusters naar Weert, waar ze in de Beekstraat een huis met de naam “Die Roose” betrokken. In 1664 werd begonnen met de bouw van een nieuw klooster, waarvan in 1666 de eerste vleugel gereed kwam. In hun levensonderhoud voorzagen de Weertse zusters onder meer met het geven van onderwijs aan zowel interne als externe leerlingen. De interne leerlingen waren als pensionairen geheel in het slot opgenomen en leefden volgens dezelfde regels als de zusters. Voor de externe leerlingen werd de constructie bedacht dat zij, behalve thuis te slapen, de gehele dag “intern” zouden zijn. Door deze constructie werd enerzijds tegemoet gekomen aan de wens van de burgers dat hun dochters bij de zusters naar school konden gaan zonder als internen in het pensionaat te hoeven verblijven. Anderzijds kon door deze constructie ook de constituties geëerbiedigd worden. In 1692 namen de Weertse zusters de constituties aan die opgesteld waren door de minderbroeder-recollect Petrus Marchant in de geest van zuster Maria Joanna van Jesus, grondlegster van de Reform van Limburg. In 1783 vaardigde keizer Jozef II een edict uit, op grond waarvan contemplatieve kloosters, die voor de godsdienst en de maatschappij overbodig werden geacht, opgeheven werden. Vanwege hun school werd het Weertse klooster daartoe niet gerekend en kon dan ook blijven voortbestaan. Vanaf 1795 kwam Weert onder Frans bestuur en werden de zusters in 1797 uit hun klooster verdreven. Een negental zusters vluchtte toen naar Oirschot. De resterende zusters, voegden zich later bij hen en zetten hun Weertse convent in Oirschot voort, eveneens onder de naam Nazareth