Zoeken in collecties

Broeders van de Congregatie van de Broeders van Barmhartigheid van Sint Joannes de Deo, die sinds 1876 in ’s-Hertogenbosch met de thuisverpleging belast waren, verhuisden in 1878 naar een groter pand in de Krullaertstraat in ’s-Hertogenbosch, waar ook patiënten in huis konden worden opgenomen. Aangezien de vraag naar zulke “in huis opnamen” toenam, werd, om aan deze vraag tegemoet te komen, omgezien naar een ruimer pand, dat gevonden werd aan de Papenhulst in ‘s-Hertogenbosch. In 1879 verhuisden de broeders naar dit door de congregatie aangekochte pand, waarin van 1905 tot 1955 ook het voor voormelde congregatie in 1905 opgerichte Nederlands noviciaat ondergebracht werd. In het werk van de broeders, dat aanvankelijk bestond uit zowel thuisverpleging als gasthuisverpleging, trad tussen 1893 en 1915 een verschuiving op in de richting van ziekenverpleging. Dit nu deed steeds sterker de behoefte gevoelen aan nieuwbouw die, na sloop van de oude bebouwing, in 1914 aan de Papenhulst gerealiseerd werd. Hoewel deze nieuwbouw vanaf toen tot een echt ziekenhuis uitgroeide, bleek het uiteindelijk toch te klein om zelfstandig te blijven voortbestaan. Samenwerking werd toen gezocht met het aan de Jan Heinsstraat in ‘s-Hertogenbosch gelegen Carolus Ziekenhuis van de Barmhartige Zusters van de H. Carolus Borromeus. In 1951 mondde deze samenwerking uit in een fusie tot één ziekenhuis op twee locaties. Uit een later onderzoek bleek echter dat er met het opgeven van de beide locaties niet te ontkomen zou zijn aan de bouw op één locatie van een nieuw middelgroot ziekenhuis. Dit gaf voor de broeders de doorslag om in 1963 uit ’s-Hertogenbosch te vertrekken. Hun ziekenhuis, waarvan het pand hun eigendom bleef, werd tot 1970 door de Bramhartige Zusters van de H. Carolus Borromeus voortgezet. Daarna deed het pand dienst als huisvesting voor gastarbeiders, totdat het in 1978 gekraakt werd. In 1980 werd het toen nog door de krakersgroep bewoonde pand aan de gemeente ’s-Hertogenbosch verkocht