Zoeken in collecties

De als kluizenaar in Zeelst wonende Daniël de Brouwer, vormde begin 18e eeuw met twee medebroeders een franciscaanse lekenbroederschap, die geen geloften en geen regels of constituties kende, behalve die van de derde orde van Sint Franciscus. Wel hadden de broeders in 1715 bij wijze van testament een contract van gemeenschap van goederen gesloten. In 1722 nam de broederschap het kosterschap van de kapel van de bedevaartsplaats Handel op zich. Hier namen de drie broeders hun intrek in een vervallen huisje, “De Hanenkamp” geheten. Wegens ruimtegebrek werd in 1732 een nieuw, in de buurt gelegen groter onderkomen met de naam “Bloemendaal” betrokken. In 1736 sloten de broeders voor de schepenbank van Gemert een “Broederschapscontract”, waarmee bevestigd werd dat hun gemeenschap geen religieuze maar een wereldlijke status had. Door deze aldus bevestigde status liep de poging spaak, die de schepenbank van Gemert in 1740 ondernam om “met den sterken arm” tegen de broeders op te treden. Het beroep, dat daarbij werd gedaan op de in 1662 met de Republiek gesloten overeenkomst, werd afgewezen. Het daarin opgenomen verbod tot vestiging binnen het grondgebied van de commanderij van Gemert, was immers op uitsluitend als religieus aan te merken gemeenschappen van toepassing. Toch zetten de broeders hun eerder al door Carel Philips, Keurvorst van Paltz-Neuburg, goedgekeurde plan door om naar het nog net in de soevereine heerlijkheid Ravenstein gelegen dorp Boekel te verhuizen. Daar betrokken de broeders in 1742 een huis dat de naam ”Huize Padua” kreeg, maar in de volksmond “De Cluys” genoemd werd. De broedergemeenschap had van de Franse bezetting veel te lijden, maar kwam daarna tot grote bloei. Vanaf 1822 legde de broedergemeenschap, die pas in 1871 als kerkrechtelijke organisatie erkend werd, zich toe op het verzorgen van de katholieke geestelijk zieke medemens. Dit bleef zo tot 1968, toen met de oprichting van de Daniël de Brouwerstichting deze zorg aan leken overgedragen werd.