Zoeken in collecties

De adellijke benedictinessenabdij Rijnsburg bij Leiden had op Walcheren in de Onze Lieve Vrouwenpolder nabij Oostkapelle een omstreeks het begin van de twaalfde eeuw gestichte uithof. Deze door een gracht omgeven uithof, waarvan de oppervlakte van de daarbij behorende gronden in totaal maar liefst 583 gemeten (= ca. 230 ha.) beliep, gold als een afzonderlijke ambacht binnen de heerlijkheid Oostkapelle. In Werendijke, zo’n 15 kilometer westelijk van onderhavige, als Hof van Rijnsburg of ook wel als Roode Hof genoemde uithof, was een benedictinessenpriorij gelegen die Porta Coeli of wel Hemelpoort heette. In behoeftige omstandigheden verkerend, deed deze priorij omstreeks 1317 een beroep op Willem III, graaf van Holland en Zeeland van 1304 tot 1337, om ondersteuning. Als oplossing werd toen geopperd de onderhavige priorij met voornoemde uithof samen te voegen. Dit liep echter op niets uit, doordat de zusters, die de uithof bevolkten, hiermee niet instemden. Aannemelijk is dat de reden hiervan was, dat deze meest hoogadellijke zusters er weinig voor voelden hun gemeenschap uit te breiden met de zusters van de Werendijkse priorij, die behalve dat zij van lage afkomst waren, nauwelijks iets aan geld en goederen zouden inbrengen. In 1576 werd het toen inmiddels door de Staten van Zeeland geconfisqueerde uithofcomplex verkocht

De benedictinessen van de Sint-Stevensabdij van Oudwijk te Utrecht hadden in de stad Utrecht een refugiehuis, dat gelegen was aan de Drift bij het Janskerkhof. In dit refugiehuis namen voornoemde benedictinessen hun intrek toen de troepen van de Gelderse veldheer Maarten van Rossum in het voorjaar van 1528 ver Holland binnentrokken en Den Haag plunderden, waarop de Hollandse troepen uit wraak het Sticht binnenvielen en zich legerden in het gebouwencomplex van de Sint-Stevensabdij

Het zogeheten benedictijner Vrouwenklooster, dat op enkele kilometers ten oosten van de stad Utrecht in Oostbroek gelegen was, had een uithof in Stoetwegen, een heerlijkheid en dorp in de tegenwoordige gemeente Zeist. Deze omstreeks 1200 gestichte uithof vormde het middelpunt van het grote bezit, dat het Vrouwenklooster aan landbouwgronden met een totale oppervlakte van maar liefst ca. 145 ha. in deze streek had

Een van de stichters van de benedictijner Sint-Laurensabdij te Utrecht, ridder Theodoricus, had tussen Odijk en Werkhoven een landgoed, Scherpenburg geheten. Omstreeks 1113 vertrok hij voor een pelgrimstocht naar de louteringsgrot van St. Patrick in Ierland. Na daarvan teruggekeerd te zijn, trad hij als monnik in. Zijn vrouw bleef wonen op het landgoed Scherpenburg, dat door Geobald, die van 1114 tot 1127 bisschop van Utrecht was, nog bij zijn leven aan voornoemde abdij toebedeeld werd. Later trad zij zelf ook in en wel in het in 1113 in een moerassige streek bij Utrecht, Oostbroek genaamd, gestichte zogeheten Vrouwenklooster. Zij vroeg toen de toenmalige bisschop Hartbert om de uithof op het deel van het landgoed Scherpenburg, waar zij zelf gewoond had, met 56 morgen (=47,7 ha.) land, aan dit klooster te schenken. Het andere deel van dit landgoed, dat 24 morgen (=20,4 ha.) land omvatte, bleef aan de Sint-Laurensabdij