Zoeken in collecties

Wegens geldgebrek sloten de camillianen in 1920 hun in Roermond aan de Willem II-Singel gelegen klooster, dat toen aan het bisdom Roermond verkocht werd. In 1926 keerden ze naar Roermond terug. Zij vestigden zich toen op het door hen aangekochte, aan de Heinsbergerweg gelegen kasteel Schöndeln, dat Charles van Aefferden in 1894 als zomerverblijf had laten bouwen. Hier zetten ze vanaf 1927 het sanatorium voor mannelijke alcohollisten voort, dat tot dan toe in hun klooster “De Esch” in Vaals gevestigd was. In 1954 werd het toen gemoderniseerde sanatorium, dat in dat jaar erkenning kreeg van zowel de inspectie voor de Volksgezondheid als van de ziekenfondsraad, heropend. In 1956 werd er pal naast voormeld kasteel een nieuw gebouw opgetrokken om zo meer plaats te kunnen bieden aan niet alleen patiënten van voormeld sanatorium, maar ook aan de camillianen zelf en aan de steeds groter wordende groep studenten van het klein seminarie, dat gelegen was op het tot het kasteel behorend terrein. Van dit terrein werd door camillianen ter financiering van voormelde nieuwbouw 6 ha. aan het Roermonds Bisschoppelijk College verkocht. In 1962 werd het sanatorium voor alcohollisten, dat wegens een voortdurend te lage bezetting gesloten werd, omgebouwd tot een verpleeghuis, terwijl er langs de oprijlaan van het kasteel voor het verpleeghuis toen tevens voor 60 patiënten nieuwbouw gerealiseerd werd. Om zich meer aan hun primaire taak, de zielzorg aan zieken, te kunnen wijden, trokken de camillianen zich in 1966 trokken terug uit de leiding van het verpleeghuis, dat als naam Sint Camillus had en waarvoor in 1972 tot nieuwbouw werd overgegaan. Sindsdien heeft het kasteel en de in 1956 er naast gerealiseerde nieuwbouw, dat thans als appartementen voor huisvesting van alleenstaanden dienst doet, behalve als klooster voor de zich weer op het kasteel gevestigde camillianen, meerdere maatschappelijke functies gehad

In 1937 stichtten de camillianen in Roermond een klein seminarie. Huisvesting daarvoor werd gevonden door het vergroten van het bestaande gebouw aan de ingang van het aan de Heinsbergerweg gelegen park Schöndeln. De seminaristen volgden de lessen aan het bisschoppelijk college in Roermond, dat van staatswege als gymnasium erkend was. Voor de rest van de tijd stonden ze onder toezicht van de camillianen die, behalve dat zij hen hulp boden voor een goede voortgang van de studie, zorg droegen voor hun verdere geestelijke en lichamelijke ontwikkeling. Het seminarie was in de beginjaren geen al te groot succes, hetgeen wel het geval was na 1948 toen er meer camillianen toetraden tot de Roermondse communiteit en het klein seminarie een nieuwe start maakte. De uitbreiding in 1956 van het Roermonds klooster met een nieuw gebouw naast het kasteel Schöndeln was onder meer bedoeld om voldoende huisvesting voor de steeds groeiende groep aan het seminaristen te kunnen blijven waarborgen. Wegens het sterk teruglopen van het aantal aanmeldingen werd het seminarie in 1967 gesloten. In 1968 besloten de camillianen de gronden, waarop het klein seminarie stond, voor de bouw van een nieuw verpleegtehuis aan de Sint Camillustichting te verkopen.

In samenwerking met de Duitse provincie konden Nederlandse camilliaanse priesterstudenten hun theologiestudie volgen aan het camilliaans grootseminarie in Sudmühle bij Münster in Duitsland. Toen in 1967 aan deze samenwerking een eind kwam, werd besloten deze studie aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen te gaan volgen. Onderdak voor de studenten werd toen gevonden in het ”Bisschop Hamerhuis” aan de Verlengde Groenestraat in Nijmegen, dat toen als studiehuis van de missionarissen van Scheut dienst deed

In 1584 stichtte Camillus de Lellis (1550-1614) de congregatie van de “Paters van de Zalige Dood’. Deze in 1586 door paus Sixtus V erkende congregatie werd in 1591 door paus Gregorius XIV tot orde verheven en kreeg als officiële naam Ordo Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis (Orde van Reguliere Clericale Dienaren der Zieken), maar wordt gewoonlijk naar zijn stichter Orde der Camillianen genoemd. In 1614 schreef Camillus een handleiding voor een gedegen en christelijke ziekenverzorging. Voorts stichtte hij eveneens een vrouwelijke en een laïcale tak van de orde. De camillianen leggen zich toe op het verplegen van zieken en dan niet alleen in hospitalen maar ook bij de zieken thuis. “Meer hart in onze handen, broeders en zusters”, luidt hierbij als hun kernspreuk, hetgeen het belang aangeeft dat de camillianen hechten aan een goede maar vooral ook liefdevolle en oprechte zorgverlening. Aanvankelijk richtte het werk van de camillianen zich op de zorg aan pestlijders. Later spitste die zorg zich vooral toe op patiënten met tuberculose, terwijl tegenwoordig dezelfde aandacht besteed wordt aan mensen met lepra in ontwikkelingslanden en aan patiënten met aids en hiv. Naast vooral ziekenverzorging houden camillianen zich ook bezig met ziekenpastoraal en missiewerk. De camillianen kwamen in 1882 voor het eerst in Nederland. Ze vestigden zich toen in een in Roermond van Beierse Redemptoristen gekocht klooster. Kort daarna wisten ze twee kloosters in Vaals te verwerven. In 1919 verlieten de camillianen Roermond. Ze keerden daar echter in 1926 terug , waar ze zich toen op kasteel Schöndeln vestigden. In 1967 en in 1978 openden ze een communiteit in respectievelijk Nijmegen en ’s-Hertogenbosch. De camilliaanse kloosters in Nederland werden in 1946 ondergebracht in een zelfstandige, van de Duitse provincie afgescheiden Nederlandse Commissariaat van de Orde, dat in 1967 tot een zelfstandige Provincie verheven werd, maar in 2006 weer onder de Duitse provincie gebracht werd