Zoeken in collecties

Rechtsonder gesigneerd: "J. v.d. Sangen 55".

Gemaakt voor het prentje bij de priesterwijding van pater De Smet op 22 september 1955. Op de afbeelding de gekruisigde Christus met op de achtergrond de St. Stephanuskerk en Waalbrug te Nijmegen, de geboorteplaats van pater De Smet. Onder aan het kruis het devies van de congregatie der Redemptoristen: "Bij hem is over vloedige verlossing" (psalm 130). Signatuur onder tekst: "F.S. CssR". Volgens notitie achterop de lijst vervaardigd door pater Gerard Mathot cssr.

Theodorus van Celles met geopend boek. Vóór hem twee Kruisheren in verschillend ordekleed. Linksonder zijn familiewapen met gekroonde, half aanziende helm en een vlucht als helmteken (zie inv.nr. Ag/0058). Rechtsonder een wapenschild met het Kruisherenkruis, half aanziende helm met doornenkroon en als helmteken een Kruisherenkruis. Rechtsboven op een heuvel de burcht van de heren van Celles. Linksboven de tekst "BEATUS THEODORUS DE CELLA / FUNDATOR / ORD: FRATRUM SANCTÆ CRUCIS"

Deze tekeningen van Theresia van Avila en Johannes van het Kruis zijn gemaakt door Leo Lewi.

Gaat om de huizen: Stationstraat 32, Korvelplein 41, Langestraat 55 en pand Wit-Gele kruis Bisschop Zwijssenstraat.

Tekeningen van: St. Josephklooster Venray (1-8), St. Josephklooster Tegelen (9-10), Annaklooster Tegelen (11), Ziekenhuis Tegelen (12-13), Antoniusklooster Blerick (14), Maria Roepaan Ottersum (15), St. Josephklooster Maasbree (16) en St. Josephklooster Steyl (17-18).

Bordje met in schoonschrift geschreven "Exposition du Saint Sacrement"..

Het kaartje met de tekst "Er wordt biecht gehoord" hing men aan de deur van de ziekenkamer als de zieke aan het biechten was.

De kaartjes bevatten teksten die een novice van de Franciscanessen van Oirschot uitsprak om tot de professie te worden toegelaten en te bedanken dat zij de professie heeft mogen afleggen. In het "Usuale of gebruikenboek van de Zusters Penitenten Recollectinen van Oirschot" (1951) worden deze plechtigheden als volgt beschreven: "De novice die tot de professie wordt toegelaten, knielt op de bepaalde tijd met diepgebogen hoofd in het midden van de refter. Op een teken van de Eerwaarde Moeder heft zij het hoofd op en richt tot de communiteit het volgende verzoek: 'Eerwaarde Moeder en Zusters, ik vraag U mij te willen toelaten tot de professie in Uw Orde, om met Gods genade een religieus leven te leiden in Gods Kerk'. Daarna vraagt zij de retraite te mogen beginnen met de woorden: 'Eerwaarde Moeder, ik bid om myne Geestelyke Afzondering te mogen houden; gelief voor my te bidden, opdat zy moge strekken tot Gods meerdere eer en glorie, en tot zaligheid myner ziel'. Dan buigt zij weer diep het hoofd en na de toestemming van de Eerwaarde Moeder ontvangen te hebben, kust zij de grond en begeeft zich naar haar plaats." Bij de eerstvolgende maaltijd na de professie bedankt de novice in het midden van de refter met diepgebogen hoofd met de formule: 'Eerwaarde Moeder en Zusters, ik dank U, dat U mij hebt willen toelaten tot de professie in Uw Orde. Ik beveel mij aan in Uw gebeden, opdat ik hierin mag volharden tot eer van God en tot welzijn van mijn medemens'. Tevens bedankt zij voor de retraite met de volgende woorden: 'Eerwaarde Moeder, Deo gratias, dat ik mijn geestelijke afzondering heb mogen houden. Het is mijn schuld, dat ik mijn tijd niet beter heb doorgebracht, dat ik mijn ogen zo weinig heb beheerst en het stilzwijgen heb verbroken'. Dan buigt zij weer diep het hoofd, luistert met aandacht naar de eerwaarde Moeder, kust de grond en begeeft zich naar haar plaats.

De kaartjes bevatten teksten die de postulante van de Franciscanessen van Oirschot uitsprak om in de communiteit te worden opgenomen, tot de inkleding te worden toegelaten en te bedanken voor de gunst van de inkleding. In het "Usuale of gebruikenboek van de Zusters Penitenten Recollectinen van Oirschot" (1951) worden deze plechtigheden als volgt beschreven: "Op de dag, door de Eerwaarde Moeder bepaald, vraagt de postulante de gunst om in de communiteit te worden toegelaten. Zij knielt dan des avonds vóór de maaltijd met diep gebogen hoofd in het midden van de refter. Op een teken van de Eerwaarde Moeder richt zij het hoofd op en zegt: 'Eerwaarde Moeder, om Gods Wil vraag ik U ootmoedig, in Uw communiteit te worden opgenomen en bid om de gunst in Uw H. Orde te mogen leven en sterven'. Dan buigt zij weer diep het hoofd, luistert met aandacht naar de woorden van de Eerwaarde Moeder, kust vervolgens de grond en begeeft zich naar haar plaats." Het verzoek om tot de inkleding te worden toegelaten gebeurt op dezelfde wijze waarbij de volgende formule wordt gebruikt: 'Eerwaarde Moeder en Zusters, ik vraag U het kleed van Uw Congregatie te moge ontvangen, om met U Christus te volgen in liefde, gebed en boetvaardigheid'. Bij de eerstvolgende maaltijd na de inkleding bedankt de novice in het midden van de refter met diepgebogen hoofd met de formule: 'Eerwaarde Moeder en Zusters, ik dank U, dat U mij het kleed van Uw Congregatie hebt geschonken. Ik beveel mij aan in Uw gebeden, opdat het voor mij mag zijn een teken van toewijding aan God en aan het welzijn van mijn medemens'.

Waarschijnlijk badthermometer; blankhouten vatting met watersporen; Celsius en Fahrenheitschaal; merktekens KB bij 20 C en WB bij 32 C (Koud bad; Warm bad).

Bij het reliek is een authenticiteitsbrief, gedateerd 18 februari 1880. Op de achterzijde van de brief staat een notitie, gedateerd 26 april 1880, van de hand van Joannes van Rijckevorsel cssr (1818-1890): "In tesseram amoris et fraternae affectionis Studentatui C.S.S.SR. Wittemiensi". Op de priesteropleiding in Wittem was van oudsher veel aandacht voor het Thomisme. Vgl. Theo de Caluwe cssr, 'Emmaus aan de Geul. Het verhaal van een grootseminarie. Wittem 1836-1968' (Wittem 2007), pp. 62-65.

Clemens en Gerardus zijn aangeduid als: B. Clemens en B. Geradus, oftewel Beatus (Zalige). Dit duidt erop dat beiden nog niet heilig waren verklaard. Gerardus Majella werd in 1893 zalig en in 1904 heilig verklaard; Clemens Hofbauer werd in 1888 zalig en in 1909 heilig verklaard.

Peerke Donders is aangeduid als: "V. P. Donders", oftewel Vénérable (Eerbiedwaardige) P. Donders. Dit duidt erop dat het proces van zaligverklaring in werking was gezet. Petrus Donders is in 1982 zalig verklaard.

Lepeltje met het passieteken en tekst "JESU XRI PASSIO".

Ronde voet met profielrand. Ring op overgang naar achtlobbig lichaam. Concaaf gezwenkt bovenvlak en monding met fijn kabelrandje. Tuit met vijf lobben aan de onderzijde. Inschietend, vlak deksel waarop gemonteerd een takje met bloemkelk en drie liggende bladeren. Hoog gebogen oor van zwart gelakt hout met zilveren hoornvormig einde en zilveren dierenkop met geschubd lichaam, rustend met de kop op een voluut met bladmotief, dat aan het lichaam is bevestigd

Zeefje met buitenwaarts gebogen monding en perforaties in stervorm. Op de rand een gegraveerd fries van bloem- en vruchtmotieven aan bladertakken. Halfrond hengsel bestaande uit twee getwiste draden, met oog waaraan 'splitpen'

Borden in vijf formaten, twee schaaltjes en twee zoutvaatjes.

Liturgische kleding en liturgische voorwerpen om 'misje' te spelen. Set liturgische voorwerpen bestaande uit: ciborie, kelk, monstrans, kruisbeeld, wierookscheepje met lepel, wierookvat, ampullenset, drie canonbordjes, missaallezenaar en missaaltje met de titel "Misgebeden naar het Missale Romanum [...]" (omslagtitel: "Officium missae ad usum puerorum") gedrukt bij Linssen & Derkx te Venlo. Daarnaast liturgisch textiel: kazuifel, stola, manipel, koord, kelkvelum en palla.

Zwarte toog (1) aan de voorzijde van de kraag met twee haakjes en ogen vast te zetten. Aan beide zijden van de toog zit een diepe zak op heuphoogte. Naast de zak zit een opening in de toog die de gebruiker ervan toegang geeft tot zijn broekzak. Aan het einde van de aangezette mouwen zitten drie knopen. De binnenzijde is voorzien van voering tot over het middel. Op de rechterborst twee binnenzakken; een grote en een kleine. Aan de binnenzijde is tevens een lint stof van zak naar zak bevestigd dat diende als ophangmogelijkheid. Aan de boord kan een (wit) boordje bevestigd worden. Alleen priesters droegen een wit boord aan de buitenzijde van de kraag. De grote binnenzak op de borst dient om het kruis dat de redemptoristen om de hals dragen in te steken. De toog wordt in minimaal drie soorten stof vervaardigd: een dikke zwarte stof voor de winter, een dunne zwarte stof voor de zomer en een witte stof voor de missionarissen die werkzaam zijn in missielanden. Om de toog wordt een singel bevestigd waaraan de rozenkrans is geregen. De sluiting van de singel wordt na bevestiging naar de rug geschoven. De rozenkrans wordt met hulp van de medaille die bij het kruis hangt onder het zeggen van begeleidende zinnen om de singel geslagen, bijvoorbeeld: Wie zich verheft, zal vernederd worden. Wie zich vernedert, zal verheven worden. Bij de eerste zin wordt de rozenkrans voor de singel langs opgeheven en achter de singel weer naar beneden getrokken. Bij de tweede zin wordt de rozenkrans weer achter de singels langs opgeheven, over de singel geslagen en vastgemaakt met een haakje. Onder de toog draagt men 'gewone kleding', onder andere een pantalon, met daaronder zwarte schoenen. In een van de pantalons staat de naam A.J.A. Burgers (3). Op het hoofd draagt men soms een grote zwarte hoed of een zwarte bonnet (met drie opstaande ribben). Over de toog draagt men soms een zimarra (ook wel: simarre of samaar), een mantel die alleen door de paters als jas wordt gedragen..

Kan met oor. Van deze kannen waren er enkele in huis. Op geregelde tijden konden de zusters een kan met warm water krijgen, voor een uitgebreidere wasbeurt. Deze kannen raakten in onbruik na de bouw van de badkamer in 1954.

Deze plaat met vermelding "pieuse tombola pour le soulagement des âmes du purgatoire" werd gebruikt rond Allerzielen en de hele maand november.

met boordje, sjerp en bonnet.

Zwarte toog (1) die aan de voorzijde geheel opengemaakt kan worden middels knopen. Voorzien van twee steekzakken op heuphoogte, een opstaand kraagje aan de hals en grote omslagen aan de mouwen. De binnenzijde is tot de middel gevoerd en voorzien van een binnenzakje op de linkerborst. Over de kraag droegen de fraters een witte boord (2). Als schoeisel droegen de fraters in de beginjaren van de congregatie pantoffels met een leren riempje. Rond 1894 kwam de lage schoen in gebruik, deze moest zo eenvoudig mogelijk zijn en mocht vooral geen 'neus' hebben. Als hoofdbedekking gebruikten de fraters een halfhoge 'kachelpijp'. Rond 1930 kwam de slappe zwarte gleufhoed in gebruik. Vanaf oktober 1954 voldeed ook een zwarte baret, die gemakkelijker in de zak gestoken kon worden. Tot ca. 1950 droegen de fraters onder de toog een pofbroek en een onderhemd van baai. Ook droegen ze een zakhorloge. Begin 1954 werden deze dingen vervangen door een polshorloge, overhemd en lange broek. De cingel moest van dezelfde stof zijn als de toog. De rozenkrans werd in de zak bewaard en niet, zoals bij veel kloostergemeenschappen gewoon was, aan de cingel gedragen. Het kruis dat de fraters aan een zwart koordje om de nek droegen werd óf onder de singel gestoken óf in de binnenzak, in het zogenoemde 'H. Hartkappelletje'. Het kruis van fraters in Nederland was koperkleurig (3), het kruis voor de fraters in de missie zilverkleurig (4). Vanaf ca. 1958 mochten de fraters een zwart pak met wit boordje en een zwart overhemd dragen als ze dat wensten. Aan de vooravond van het vertrek naar de eerste missie van de Fraters te Malang (Indonesië) op 6 februari 1928 gaf aartsbisschop Henricus van de Wetering tijdens zijn bezoek aan dat witte kleding in de missie beter zou zijn. In de missie droegen de Fraters van Utrecht een witte toog (5) en witte cingel.