Zoeken in collecties

Wollen toog met knoopsluiting, ceintuur en scapulier met het kruisherenkruis. De stoffen ceintuurs werden door broeders gedragen om hun toog. Oude dracht van de broeders

In de Constituties van 1927 staat de kleding die de fraters droegen beschreven: "De kleeding [...] bestaat uit een zwart habijt van gewoon laken en een singel van dezelfde stof met een strik en twee van achter afhangende strooken. Op bepaalde tijden dragen de Fraters bovendien een witten boord, een zwarten hoed of een solidé. Zij dragen zwarte wollen kousen en lage zwart-leeren schoenen. Waar het noodig is, is het hun geoorloofd, een mantel te dragen van dezelfde kleur als het habijt. Deze kleederdracht is zoowel voorgeschreven voor de novicen als voor de geprofeste Fraters. [...] Bij de eerste tijdelijke professie zal iedere geprofeste een kruis ontvangen, dat de Fraters aan een zwart gevlochten koord om den hals dragen. [...] Met het oog op omstandigheden van klimaat kan de generale Raad de stof en de kleur van de kleeding wijzigen volgens de behoeften. De Fraters zullen het religieuze kleed zoowel binnen als buiten het Huis dragen [...]" Onder de toog droegen de fraters een (korte) broek en onderhemd. Het kruis (met corpus) dat om de nek hing werd meestal onder de cingel (of 'singel') gestoken. Aan een van de boordjes is een bef van zwarte stof bevestigd, bij een tweede boordje is hiervoor de mogelijkheid aanwezig, bij het derde boordje is het niet mogelijk een bef te bevestigen.

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog.

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog zonder koord.

Lang uitlopend zwart priesterkleed (1) aan de voorzijde voorzien van een rij knopen van de hals tot aan de voeten. In Nederland gedragen tot midden jaren zestig. De toog heeft lange manchetten, twee steekzakken die tevens toegang geven tot de binnenzijde van de toog en één binnenzak ter hoogte van de linkerborst aan de binnenzijde van de toog. Twee overwegend zwarte schoudermantels, ook wel mozetta of camail genoemd, met roze voering en knopen. Aan de achterzijde lopen de mantels aan de bovenzijde over in een kleine capuchon. Eén van deze mantels (2) is aan de randen voorzien van bont. De andere mantel (3) is voorzien van contrasterend roze stiksel langs de randen. Dergelijke zwart met roze schoudermantels werden door bisschoppen en kardinalen gedragen. Zwarte schoudermantel (4) voorzien van drie knopen en knoopsgaten en een haakje en oogje als sluiting. De mantel is in Nederland alleen in de beginperiode van de congregatie gedragen. Dit exemplaar werd gedragen door kanunnik J. v.d. Lubbe cssp in Guadeloupe. Blauwkleurig scapulier (5) bestaande uit twee lappen verbonden met twee linten. Op de lappen zijn twee afbeeldingen opgebracht, één van de H. Maria en één van het wapen van de congregatie (H. Hart, H. Geest en bloemornamenten). Dit professiescapulier werd bij de tijdelijke professie uitgereikt. Twee witte boorden, één met splitknoop en zwart befje (6) en één met haakje en oogje en blauw befje (7). Tijdens het noviciaat werd een boordje met zwart befje gedragen, na die periode een blauw befje.

De monstrans heeft een zeslobbige voet waarop afgebeeld: Franciscus van Sales met brandend hart en boek "Philothea"; Theresia van Avila met ganzenveer en boek; Alfonsus de Liguori; een opgelegd kruisje met diamantjes. Op de overige twee lobben staan bladmotieven en op de hoeken Petrus en Paulus. Boven op de sacramentshouder staat een beeldje van Maria met Kind. Aan de rand van het glas waarachter de hostie geplaatst wordt, staat de tekst "hoc est enim corpus meum". In de houder een uitneembare lunula (cirkelvormige houder waarin de hostie wordt geklemd) met een los verbindingsstuk voor bevestiging in de houder. Beide onderdelen zijn versier met in zilverwerk geplaatste steentjes.

Een neogotisch monstrans heeft een zeslobbige voet met de afbeelding van Petrus; Johannes Evangelist en Jacobus de Meerdere. Boven de theca (de glazen ruimte voor de hostie) is een beeldje van Maria met Maria Magdalena met schedel en een religieuze met boek en brandend hart. De flanken bevatten beeldjes van Jozef en van een mannelijke heilige met kalot (kruinkapje) en kruis.

Sisaltouwtje voor refterversterving. Als een zuster iets gebroken had, toonde zij dat de volgende dag geknield in de refter. Hierbij hing het voorwerp dat zij gebroken had aan dit touw om de hals, om zo excuus te vragen voor het breken.

Eindigend in twee lussen van 10 cm.

Voor refterversterving.

Dit spel, bao genoemd, bestaat uit een houten bord (bao) en zaadjes. Het wordt veel gespeeld aan de Oostkust van Afrika maar ook in het binnenland. Het spel kan alleen of door meerdere personen gespeeld worden.

Mogelijk afkomstig uit de spreekkamer. Fragment. Zwart metaal, pinnen van 8 cm lengte, openingen van 5 x 5 cm.

Fragment, vier spijlen. De bruine spijlen zijn afkomstig uit één van de spreekkamers in Hulst en dienden er van 1936 tot 1962. Aanvankelijk stonden de spijlen dicht aaneen (afstand van 7,5 cm.) zodat men er "zijn hand niet door kon steken". Na enige jaren werden er spijlen tussenuit gehaald zodat de afstand tussen de spijlen 15 cm. werd. De spijlen van het koor waren dikker, daar stonden 10 spijlen op 1.40 m.

Koortralie, fragment, met pinnen van 9 cm. Deze tralie diende in het koor in de Karmel van Hulst vanaf de stichting in 1935 tot aan de verbouwing in 1962. In 1959 waren in de kapel en in één van de spreekkamers de houten pinnen al verwijderd.

In spitsboogvorm met drie deurtjes en sleutels. Aan de clausuurzijde deurtje van bruin eikenhout, aan de andere zijde (kapel) geverfd, binnenkant oorspronkelijk gevoerd met witte zijde. Na de verbouwing in Hulst (1962) afgedankt en vervangen door een nieuwe. Normaal was het kastje aan de binnenzijde gesloten, tijdens de uitstelling werd de bruine deur verwijderd en dan was het Allerheiligste te zien, achter de tralie.

Werden voor de opening in het communieluikje gehangen, over een soort 'stokje' bovenaan het luik, zodat aan beide zijden (die van de zusters en die van de priester) één kant te zien was. Witte katoen met kant. Twee doekjes hebben ook een geborduurde rand.

Diende in Hulst na de verbouwing, dus vanaf begin 1963, in het koor. Na een jaar of twee mochten ze verwijderd worden van pater provinciaal. In het oude koor was het gordijn veel dichter (minder doorzichtig) en kon men (vooral achteraan) maar nauwelijks de priester aan het altaar onderscheiden. Slechts bij conferenties en speciale gelegenheden (bijvoorbeeld een inkleding) werden de gordijnen opzij geschoven, maar dan droegen de zusters hun grote ceremoniesluier voor het gezicht.

Van de koortralie, lichtbruin raam met zwarte doek. Deze luiken dienden in het koor van Hulst vanaf 1935 tot aan de verbouwing in 1962. In de meeste Karmels hadden de luiken ongeveer deze maat, ze gaan open als harmonicadeuren.

Ze maakte deze tochten in Friesland en Drenthe gedurende de jaren 1982-2000. In totaal heeft ze ongeveer 4000 kilometer afgelegd.

Punttroffel met op de bovenzijde van het blad de tekst "De eerste steen van de uitbreiding Bosbeek te Heemstede is gemetseld op de 8ste april 1959 door de zeereerwaarde heer J.J.A. Starrenburg".

De trommel gemaakt van boomstam wordt met staven of met de vingers bespeeld.

Kist van djatihout oftewel teakhout. Gebruikt als kamferkist om dekens, wolgoed etc. tegen motten te beschermen. Afkomstig uit Indonesië, gebruikt door verschillende zusters Ursulinen. Aanvankelijk gebruikt door zuster Aloysia van Berckelaar. Door haar van Indonesië naar Rome meegenomen. Daar later gebruikt door zuster Françoise Boom, en vervolgens door zuster Roseline. Op de voorzijde van de kist is een plastic hoesje geplakt waarin een papieren strookje (met adres) geschoven kan worden. Er zitten enkele reisstickers op de rechterzijde van de kist.

Wit flanel met lange mouwen. Deze tunieken dienden als hemd én nachtjapon. Een lange split van voren maakte het mogelijk snel het bovenlichaam te kunnen ontbloten als de schouderdiscipline werd genomen. Toen vanaf 1965 confectiehemden werden gedragen werden de tunieken alleen nog als nachtjapon gedragen. Latere exemplaren hadden dan ook een kraagje. In 1973 werd overgegaan tot het dragen van confectienachtgoed.