Zoeken in collecties

Jacobus Duivenvoorde werd in 1954 priester gewijd. Hij werd in 1972 benoemd tot aartsbisschop van Merauke (Nieuw Guinea).

De twee bisschopsringen hebben toebehoord aan pater Antoon Konings sma (1910-1991), bisschop van Keta-Ho (Ghana). De eerste ring met amethist is zijn bisschopsring. De tweede ring kreeg monseigneur Konings als concilievader, deelnemende bisschop aan het Tweede Vaticaans Concilie. Het is een platte brede ring van goud, die door Enrico Manfrini ontworpen is. De ring vertoont een afbeelding van Christus, met aan weerszijden de heiligen Petrus en Paulus. Aan het einde van het Tweede Vaticaans Concilie, op 6 december 1965, deed paus Paulus VI deze ring aan de concilievaders cadeau.

Of kromstaf. Eigendom van monseigneur Gabriel (Nicolas Pierre) van der Westen ss.cc. (1913-1982). Hij was van 1961 tot 1978 bisschop van Pangkalpinang te Indonesië. Vanaf 1951 die tijd was hij reeds apostolisch vicaris van Pangkalpinang en titulair bisschop van Bladia. Inscriptie op de onderste knop van de bovenzijde van de staf: "Geschenk van de de parochianen te Made". Made was de geboorteplaats van mgr. Van der Westen. Het onderste gedeelte van de bovenzijde is versierd met korenaren. Daarboven een knop versierd met bloemmotieven en op het dikste gedeelte vier bloemetjes met daarin een groen steentje. Daarboven de kromming. Deze is geheel versierd met wijnranken en druiventrossen. In het hart van de krul is het wapen van de congregatie van de HH. Harten aangebracht: de brandende harten van Jezus en Maria, gekroond met een enkele kroon. De staf kan in vier delen uiteen gedraaid worden en op die wijze opgeborgen worden in bijbehorende koffer.

Kromstaf in bijbehorende koffer. In de krul van de staf zijn in reliëf aangebracht de apostelen Petrus en Paulus ten voete uit, geplaatst in twee nissen met op de achtergrond de suggestie van een muur. Op de achterzijde van dit tafereel het bisschopswapen en -spreuk van mgr. Paulissen. Een hertenkop met een kruis tussen het gewei met daarnaast een jachthoorn. Dit is het symbool van St. Hubertus, jager en later bisschop. De spreuk luidt "Venator animarum", jager der zielen. Op het schild in de linker bovenhoek een ster. In 1893 begint Hubert Paulissen zijn opleiding bij de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën aan het 'Collège Apostolique des Missions Africaines' te Cadier en Keer. In 1904 wordt hij tot priester gewijd na twee jaar docent aan het klein seminarie van de SMA te Cork, Ierland, te zijn geweest. Een jaar later vertrekt hij naar de missie van 'Benin' (in het huidige Nigeria) te Afrika. In 1919 wordt hij benoemd tot professor in Lyon. Een jaar later tot overste van het missiehuis te Cadier en Keer. In 1923 wordt de Nederlandse provincie van de SMA opgericht en Hubert Paulissen wordt de eerste provinciaal overste. In 1933 wordt hij tot bisschop gewijd van Kumasi (Ghana). Dit blijft hij tot 1951, waarna hij terugkeert naar het missiehuis te Cadier en Keer, waar hij in 1966 sterft.

Houten stokje aan een touwtje, voor versterving in de refter.

Uittrekbaar tafelblad. Middenblad en zijstukken met een buitenrand van waarschijnlijk wortelnootfineer. Middenvelden gefineerd met een lichte, gelige houtsoort. Centraal ingelegde achtpuntige, generfde sterren met ivoren kern, die van zijstukken kleiner van afmeting

Blad (1) met de meest gebruikte 'schietgebedjes', speciaal voor de Kleine Zusters van de H. Joseph opgesteld, en gebeden die gezamenlijk tijdens de werkzaamheden werden gebeden, met name tijdens de opleidingsjaren. Blad (2) met enkele persoonlijke gebeden van zusters bij gelegenheid van bijzondere gebeurtenissen in hun leven, zoals het afleggen van de Eeuwige Professie. Blad (3) met de tekst van het "Rozenkransje ter ere van St. Joseph" en een persoonlijke hulde aan de professie-ring, geschreven door een zuster.

Lage kandelaar met een schotelvormige voet voorzien van een oortje als handvat. Gebruikt op de slaapzalen van het internaat te Veghel, toen deze nog cellen hadden. Een zuster had een blaker met kaars die zij gebruikte als alle lichten gedoofd waren en zij zelf naar bed gingen.

Kaarsenhouder met kaars. Bij gebrek aan elektriciteit in het klooster was er op iedere cel of chambrette een kaars aanwezig, soms in een bakje met zand. Als deze kaarsen gedoofd moesten worden op een bepaald tijdstip 's avonds, werden enkele kaarsen in een blaker ontstoken om voor wat licht in de slaapzaal te zorgen. De blakers stonden boven op de houten schotten die de cellen van elkaar scheidden.

Kandelaar met twee gekruiste armen die gebruikt wordt op 3 februari, de feestdag van de H. Blasius, voor de Blasiuszegen ter bescherming tegen aandoeningen van keel en hals. De twee gewijde kaarsen bevinden zich gedurende deze zegen ter weerszijden van de hals.

Gedragen door de zusters Franciscanessen van de H. Elisabeth. De werkkleding voor in de tuin was donkerblauw, voor huishoudelijk werk lichtblauw en voor de verpleging wit.

De short wordt op de rugzijde dichtgeknoopt en gestrikt. Op het voorpand zijn twee grote zakken genaaid .

Zakdoek, blinddoek voor versterving.

Met het wapenschild van magister-generaal Martinus Manders, van 1889 tot 1899 magister-generaal van de Orde der Kruisheren

Apparaat om papier van blindstempel te voorzien. In gotiserend schrift "Klooster / TE / ST. AGATHA"

De bloemenkrans is afkomstig van de Cook Islands (Oceanië). Doorgaans kregen gasten zowel bij aankomst als bij vertrek een krans omgehangen .

Werd tijdens de inkleding, de eerste en de eeuwige geloften gedragen. Postulanten droegen tijdens de inkleding tevens een witte tule sluier onder het kroontje.

Kroontje gedragen bij het afleggen van de tijdelijke geloften. Volgens het 'Ceremoniale der Liefdezusters van den Heiligen Carolus Borromaeus' uit 1935 ontvingen de zusters bij het afleggen van de tijdelijke geloften een scapulier, een witte borstdoek, een halskruis, een zware sluier, een rozenkrans, een ring en een kroontje. Bij het uitreiken van het kroontje sprak de priester het volgende gebed: "Ontvang de kroon der heerlijkheid van den maagdelijken staat, opdat, gelijk u thans door onze handen op aarde de kroon op het hoofd geplaatst wordt, gij eveneens door Christus in den hemel met eer eer en glorie moogt gekroond worden" (vgl. 'Ceremoniale', p. 77). Er zijn twee verschillende bloemenkroontjes. De modernere variant werd eind jaren vijftig van de twintigste eeuw ingevoerd, tegelijk met de verandering van de bij de tijdelijke professie gedragen bruidsjurk.

Rood kroontje dat tot 1966 werd gedragen bij de eeuwige professie. Tot ongeveer 1957 kreeg een overleden zuster het rode kroontje op in de kist. Het ging echter niet mee het graf in. De eeuwige professie vond in principe plaats drie jaar na de tijdelijke professie. In het archief is het "Caeremoniale Professionum" aanwezig met illustraties van Zuster Theresa van der Meys, dat gebruikt werd voor de plechtigheid van de eeuwige professie. Bij de eeuwige professie kreeg de zuster een ring. Als de familie het kon betalen of er was een ring beschikbaar van een overleden familie, dan zorgde de familie voor deze ring of ze gaven het geld ervoor. Ook werd wel eens een rozenkrans door de familie gegeven aan een zuster bij haar professie. Als de familie niet voor een ring kon zorgen, gebeurde dit door de congregatie.

Wit kroontje dat tot 1966 werd gedragen op de dag van inkleding. Twee jaar na de inkleding vond de tijdelijke professie plaats. Na een jaar volgde de hernieuwing van de tijdelijke professie, na een tweede jaar nogmaals een tweede hernieuwing. Na drie jaar volgde dan de eeuwige professie. Bij de inkleding kreeg de zuster haar kloosternaam. Dat gebeurde op voorstel en aanraden van de Eerwaarde Vader, of de zusters mochten kiezen uit een doosje met briefjes met beschikbare namen. Na het kapittel van 1960 en rond de tijd dat de zusters in burgerkleding gingen lopen (november 1967) kozen veel zusters weer voor haar doopnaam, als ze niet zo gelukkig waren met de naam die ze bij de inkleding hadden ontvangen, zoals Hostia, Hostilia, Eucharistica, Signata, Siëna.

Gebruikt door de Fraters van Tilburg bij het geven van muziekonderwijs.

Stapelbare houten kistjes (met daarin houtblokjes in verschillende vormen, hoogtes en diktes) en bouwplanken op verrijdbaar plateau met vier wieltjes. De blokkenwagen is als lesmateriaal ontworpen door zuster Virginie Meesters (1917-2014). Voor de kleuters op de bewaarscholen van de zusters Franciscanessen van Veghel ontwikkelde zij spelmateriaal om kinderen wiskundige vormen (rechthoeken, cilinders, driehoeken) te leren. Deze elementenset (verder bestaande uit: vierkantmozaïek, ruitmozaïek en plakmozaïek), VM-set geheten, naar Virginie Meesters, is later op de markt gebracht door uitgeverij Vermande in IJmuiden. Zuster Virginie vroeg in 1972 met succes octrooi aan bij de Octrooiraad om haar ontwerp te beschermen. De opbrengst van haar geesteskind (tot 1982 ca. zestigduizend gulden) bestemde zuster Virginie voor het missiewerk van de Franciscanessen van Veghel in Indonesië (Kalimantan) en de Filippijnen.

Mère Chantal Germ liet alle kloosterlijke gebruiken verzamelen in een getypt en gecyclostileerd boekje. Met een voorwoord van mgr. Hopmans, bisschop van Breda. Binnen de congregatie bekend als 'puntenboekje'. Het diende als instructiemateriaal bij overstenvergaderingen, kapittels en bestuursbrieven. In 1954 werden aantal voorschriften versoepeld, afgeschaft of veranderd. In de jaren zestig in onbruik geraakt.