Zoeken in collecties

Oorspronkelijk gesticht in de Middeleeuwen. Deze congregatie is een tak van de Augustinessen Cellitinen

In 1244 voegde paus Innocentius IV verschillende groepen Toscaanse eremieten samen tot één orde onder de regel van Augustinus. In 1256 werd deze orde op initiatief van paus Alexander IV verenigd met nog vier andere ordes. Ten tijde van deze magna unio (grote unie), die geldt als het ontstaansmoment van de augustijner orde, sloot het toenmalig huis van eremieten in Maastricht zich als enig huis op huidig Nederlands grondgebied bij de nieuwe orde aan. Na de unie werden er evenwel ook nieuwe kloosters van augustijner eremieten in de Noordelijke Nederlanden gesticht en wel in Dordrecht, Middelburg, Appingedam, Haarlem en Enkhuizen. Deze kloosters hadden bijvestigingen in andere steden, de zogeheten termijnhuizen, waar medebroeders verbleven als ze in de omgeving op bedeltocht gingen. In de 15e eeuw kwam een observantenbeweging op gang. Menig convent van augustijnen in de Nederlanden ging toen over naar de Saksische congregatie en vonden de ideeën van Luther, die ook tot deze congregatie behoorde, bij hen een brede weerklank. Tegen de jaren tachtig van de 16e eeuw werden in de Noordelijke Nederlanden alle huizen van de augustijner orde gesupprimeerd. De wereldwijde start, die de orde in de jaren tachtig van de 19e eeuw maakte, leidde in Nederland tot het stichten van kloosters en studiehuizen in onder meer Utrecht,Eindhoven en Witmarsum. Een belangrijk werkterrein van de Nederlandse augustijnen, die in 1895 een zelfstandige provincie werden, was het parochiepastoraat. Daarnaast hebben zij zich tevens verdienstelijk gemaakt op het gebied van vooral middelbaar onderwijs. Voorts riepen zij vormingcentra in het leven, begaven zij zich op het terrein van categoriaal pastoraat en maatschappelijk werk en verrichtten missiewerk in Bolivia, Chili en Indonesië. Ook richtten zij, met als doelstelling bekendheid te geven aan de werken en spiritualiteit van St. Augustinus, het Augustijns Instituut op en stonden zij aan de wieg van de lekengemeenschap Familia Augustiniana Nederland

Met als lijfspreuk Adveniat Regnum Tuum (= Uw Rijk komen) stelde de seculiere priester Emmanuel d’Alzon (1810-1880) zich uit liefde tot God tot doel om in de geseculariseerde en antireligieuze maatschappij, waartoe de politieke beroeringen in de 19e eeuw in Frankrijk geleid hadden, de rechten en de belangen van God met alle kracht te verdedigen en te herstellen. Indachtig het adagium “Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst” richtte hij in Nîmes in 1845 een aan Beata Maria in Coelos Assumpta (Maria Tenhemelopneming) toegewijd college op, waar, in tegenstelling tot het staatsonderwijs dat in handen van leken berustte, naast onderwijs, tevens de nodige aandacht besteed werd aan vorming en opvoeding overeenkomstig de christelijke principes. Voor zijn ideaal wist Emmanuel d’Alzon enkele priesters en leken te winnen die zich onder zijn leiding als leraar aan voornoemd college verbonden. Na een voorbereidingstijd van vijf jaar legde Emmanuel d’Alzon met vier medewerkers in de kerstnacht van 1850 de religieuze geloften af. Dit markeerde het ontstaan van een nieuwe congregatie, waarvan de constituties op de regel van St. Augustinus gebaseerd zijn en die, met verwijzing naar de beschermheilige van voornoemd college, als naam “Augustijnen (of priesters) van de Assumptie” kreeg en waarvan de leden gewoonlijk assumptionisten genoemd worden. Mede vanwege het sterk antiklerikale beleid van minister E. Combes, dat in Frankrijk leidde tot het doorvoeren van een drastische scheiding tussen kerk en staat, verlieten de assumptionisten begin twintigste eeuw Frankrijk om zich elders in Europa en Amerika te vestigen. Zo ook in Nederland, waar het in de noordoostelijke buitenwijken van Parijs gevestigde noviciaat van de assumptionisten naar Gemert uitweek. Tot de taken en activiteiten van de assumptionisten behoren/behoorden onderwijs, pastoraal werk, evangelieverkondiging, catechese, christelijke lectuurvoorziening, opleiding en uitzending van zendingswerkers en missionarissen

Het ontstaan gaat terug op de hulpvaardigheid van een eenvoudig meisje, Katharina Kasper, die in 1842 begint met zorg voor zieken, bejaarden en kinderen