Zoeken in collecties

Met bloemmotief

Afkomstig uit het klooster te Maasbree of Tegelen.

Uitgegeven ter gelegenheid van het 180 jaar bestaan van de congregatie, 1832-2012. Op de ene zijde onderaan het logo van de Zusters van Liefde (Tilburg), daarboven de tekst "23 november 2012, 1832-2012 180 jarig bestaan, Zusters van Liefde van O.L.V. Moeder van Barmhartigheid". Aan de andere zijde bovenaan een foto van een gevelsteen in het moederhuis van de zusters met daar onder de tekst "De mooiste naam die we kregen was liefde, zusters van liefde heten wij. Ubi caritas et amor Deus ibi est. In liefde en zorg is God aanwezig". De boekenlegger kan opengevouwen worden door de twee magneetjes aan de binnenzijde van elkaar te trekken. Aan de binnenzijde de contactgegevens van de congregatie en het logo van de congregatie.

De boekenleggers werden gebruikt door dirigente en organiste van het koor, ten behoeve van de liturgie. Zuster Dionysia heeft ze gemaakt, zelf beschilderd en getekend. Zuster Bartholomea en zr. Cunera gebruikten ze ook. Ze werden gelegd in het graduale en het vesperale. Koorleden gebruikten de 'gewonere' boekenleggers. De dirigente maakte de boeken voor de koorleden gereed, met boekenleggers, vóór aanvang van de vieringen.

Ondertekende gelofte van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid. De geloftekaart werd meestal door de zuster bewaard en werd vaak in de kist meebegraven.

Deze standaard werd door zr. Paula van den Barselaar (1918-2015), lid van de zusters Clarissen-Capucinessen, in haar cel gebruikt bij de geestelijke lezing. De standaard was door haar broer, een kapucijn, voor haar gemaakt.

IJzer met punten. Tot ongeveer 1960 aan de nieuwe zusters uitgereikt. Voor het gebruik van dit soort boetewerktuigen was speciale toestemming nodig van de priorin en de biechtvader.

Gebruikt tot zelftuchtiging om intens mee te leven met het lijden van Christus.

De gesel, ook discipline genoemd, herinnert aan een van de lijdenswerktuigen en hing als zodanig ook wel aan het (refter)kruis.

Drie verschillende uitvoeringen van gesels met ieder 4 of 5 geknoopte uiteinden.

Band van gevlochten draad met uitstekende punten die onder de kleding om het middel werd gedragen.

Deze brede gordel werd met name gedragen op de biddag: zie VW/Z122/041 en VW/Z122/025.

Gevlochten van ijzerdraad.

Gemaakt van sisaltouw.

Van cocos. Blijkbaar waren er tijdens de Tweede Wereldoorlog geen gordels van paardenhaar te krijgen.

Van paardenhaar. In de jaren vijftig van de twintigste eeuw niet meer gebruikt.

IJzer met haken. Deze werden in de Karmel van Den Bosch vervaardigd waar de andere Karmels ze konden bestellen (Egmond en Echt hadden precies dezelfde gordels). In Hulst werden in 1969 alle permissies om ze te gebruiken door de (nieuwe) priorin ingetrokken.

Banden van gevlochten ijzerdraad met uitstekende punten die om een lichaamsdeel werden gedragen tot zelftuchtiging. Aanwezig zijn: een gordel om rond een arm te dragen (1) en twee gordels om rond het middel te dragen (2 en 3). Een van de gordels (3) is bevestigd op stof.

Het is niet bekend of de gordels daadwerkelijk gebruikt zijn door de zusters van de congregatie.

Band van gevlochten draad met uitstekende punten die om de arm of been werd gedragen. Waarschijnlijk gebruikt als boetegordel, getuige het aan één uiteinde vastgeknoopte touw. Mogelijk gebruikt door pater Charles Luttenbacher cssp.

Band van gevlochten draad met uitstekende punten die om de arm of been werd gedragen.

Ruwharig hesje dat op het lichaam onder het habijt werd gedragen. Aan de voorzijde dicht te knopen met acht touwtjes. Het dragen van dit kleed was facultatief. Het werd door sommigen met name in de vastentijd gedragen.