Zoeken in collecties

Zwarte geplooide jurk met halflange mouwen en een tailleband, die in het midden aan een zijkant van de jurk vastzit en met een knoop kan worden dichtgemaakt. De jurk is aan de achterzijde dicht te maken met twee knoopjes. Aan de binnenzijde onder de hals is een etiketje genaaid met daarop in rood borduursel "E 32", ter identificatie van degene die de jurk in gebruik had.

Schuifspelden aan een zwart koordje. Gebruikt voor het vastzetten van de sluier op het hoofd.

In 1956 werd het eerste habijt van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid te Tegelen vervangen door een nieuw habijt. Op het habijt ter hoogte van de taille bevestigde men een gordel. In de binnenzijde van de gordel zijn twee haken genaaid om de rozenkrans aan op te hangen. Aan de voorzijde van het habijt is achter een plooi een opening weggewerkt. De opening diende om bij de zak te kunnen komen die onder het habijt gedragen werd en waarin de zuster allerlei voorwerpen diende op te bergen. Op het habijt werd de vanaf 1956 nog een grote pelerine met gummikraag gedragen. Deze werd na twee jaar vervangen door een kortere pelerine met ingenaaid wit kraagje van katoen. De pelerine sleet minder snel met een katoenen kraagje. Enkele jaren daarna werd de pelerine vervangen door een ingenaaid wit kraagje op het habijt zelf. Het kraagje werd in beide gevallen met grove steken vastgezet waardoor het gemakkelijk verwijderd kon worden om te wassen. Zusters in de verpleging en in de keuken droegen een wit exemplaar van het habijt. In de winter werd het witte habijt in de keuken vervangen door een zwarte.

Lang habijt met geplooide rok (8 plooien aan de voorzijde en 9 aan de achterzijde) en borstpand met 12 plooien. Op de schouders knopen voor de bevestiging van werkmouwen. De los in te zetten binnenmouwen zijn van katoen. In het lijfje van het habijt zat een voering van katoen (ontbreekt) dat net als de mouwen eruit gehaald kon worden om te wassen. Het habijt zelf werd niet zo vaak gewassen. Om het habijt tegen vocht, huidvet en wrijving te beschermen gebruikte men een halsdoekje: een kraagje met daaraan een strook stof die onder de hals van het habijt geplaatst werd. Op het habijt ter hoogte van de taille bevestigde men een gordel met aan de voorzijde twee neerhangende brede stroken. In de binnenzijde van de gordel zijn twee haken genaaid om de rozenkrans aan op te hangen. Aan de voorzijde van het habijt is achter een plooi een opening weggewerkt. De opening diende om bij de zak te kunnen komen die onder het habijt gedragen werd en waarin de zuster allerlei voorwerpen kon opbergen. Het witte habijt werd gebruikt in de wijkverpleging en de keuken. Zusters dienden onder het witte habijt een eigen onderjurk te dragen die ze van thuis uit mee hadden genomen. Bij de inkleding als novice kreeg een zuster een eigen set kleding: een habijt voor de zondag en twee habijten voor de weekdagen. Het habijt werd zoveel mogelijk uit rechte stukken stof gemaakt, zoals voor de rok van het habijt, het voorstuk, de mouwen en de sluier. Als er slijtage ontstond op bijvoorbeeld het uiteinde van de mouwen werden de mouwen uitgenomen, omgedraaid en weer ingezet. Een habijt kon zo 10 tot 15 jaar mee. De statuten van de congregatie uit 1925 zeggen over het habijt: "Het religieuze kleed is een teken van geestelijke stand, een kleed van nederigheid en boete. Het is van zwarte kleur zo mogelijk uit cheviot vervaardigd. De rok mag niet te kort zijn, maar ook de grond niet raken." En over de gordel: "De gordel vermaant tot versterving en is een teken van maagdelijke reinheid.".