Zoeken in collecties

De po gebruikten de zusters in hun werk.

De sculptuur is afkomstig uit het huis voor ongehuwde moeders dat in Leiden stond. Het was een onderdeel van de communiebank van dat huis.

De kleine schaaltjes werden gebruikt voor het nagerecht of fruit, de grotere voor het hoofdgerecht.

Het teken van de Reformen van Limburg is een kruis waaraan twee gesels hangen met daarachter gekruist een lans en rietstok met spons. Tot 1961 werd het teken geborduurd op de scapulier gedragen. De scapulier reikt aan de achterkant tot aan de enkels, aan de voorkant tot in de taille.

De rozenkrans werd aan het middel gedragen, bevestigd aan het koord en heeft 72 kralen. Het gebed bestaat uit 7 maal 10 weesgegroeten voorafgegaan door 1 Onze Vader. Op het einde bidt men nog 2 Weesgegroetjes, waarna 1 Onze Vader en 1 Weesgegroet voor de Paus. De 72 Weesgegroeten duiden op de 72 jaren die Maria volgens de overlevering op aarde zou hebben geleefd. De 7 vreugden van Maria waren: de boodschap van de engel, bezoek aan haar nicht Elisabeth, de geboorte van Jezus, de aanbidding van de wijzen, het vinden van Jezus in de tempel, de verrijzenis van Christus, haar opneming in de hemel. Bij het ontvangen van de rozenkrans werd gezegd: "Ontvang, zeer geliefde zuster, de krans van de zalige maagd Maria, welke ter gedachtenis van haar zeven vreugden is gevlochten".

Het reliek is geplaatst in een bloemvormige reliekenstandaard.

Vijf ingelijste postzegels met daarop een zuster die een vrouw, kinderen en een baby verzorgt in Nederlands-Indië. De afgebeelde zuster is zuster Maria Immaculata (Catharina Adriana Schuurbiers, 1898-1981) terwijl ze aan het werk is in het St. Elisabeth-ziekenhuis te Medan. Ze vertrok op 23 november 1933 vanuit Nederland naar Medan. Achterop het lijstje is een briefje geplakt met daarop de tekst "Voor zuster Inmaculata als gedachtenis van de zusters van Huize Pius, April 1939 Lisse".

Aangeboden door de Provinciale Noord-Brabantse Kruisvereniging. Het verbeeld een esdoornblad, symbool van veiligheid en bescherming. Zuster Johanna (1921-2005) was o.a. wijkverpleegkundige.

Het mesje werd in de operatiekamer en poliklinisch gebruikt.

De nummers zaten in een bakje behorend bij een bord met de namen van overleden zusters. Je bad voor de zuster wier nummer je getrokken had. Op het bord stond het motto "Heden wij, morgen gij". Het bord hing in de refter en is tot ongeveer 1960 gebruikt. Bij de verhuizing is het zoekgeraakt.

Deze halve kappen werden door de novicen gedragen tot ze de eerste professie deden (twee jaar).

De set bestaat uit een witte nachtpon (1), wit mutsje (2) en een dun zijden koordje (3) met 3 knopen voor de 3 geloften.

Naambordje is gebruikt bij een missietentoonstelling.

Met tekst "Sta. Elisabeth ora pro nobis".

Watervat met een kraantje boven een schaal. Het hangt in de sacristie voor de handwassing van de priester voor de aanvang en na afloop van de misviering.

De novicen droegen een scapulier dat korter was en waarbij voor- en achterkant een andere lengte hadden dan het scapulier van geprofeste zusters. Bij de overhandiging werd een gebed gezegd: "Heer die gezegd hebt mijn juk is zoet en mijn last is licht, verleen dat Uw dienares dit zo draagt dat zij Uw genade verwerft in het tegenwoordige leven en de glorie in het toekomende".

Twee dunne zilverkleurig metalen platen met in reliëf veertien kruiswegstaties. Op een van de platen een houten kruis met corpus van metaal. De twee platen zijn bevestigd op twee paneeltjes die met elkaar verbonden zijn door een scharnier zodat de paneeltjes als een boek open en dicht geklapt kunnen worden. Wanneer een zuster niet naar de kapel kon, gebruikte ze op haar kamer deze kruisweg ter meditatie.

Zwart-wit gravures van de kruiswegstaties in gotische raamwerken van papier met kantwerk geplakt. De raamwerken zijn aan boven en onderzijde met elkaar verbonden als een slinger en kunnen bij volledig ontvouwen zelfstandig blijven staan. Op de achterzijde van iedere gravure is een gebed gedrukt. De kruisweg behoorde toe aan zuster Melania Oomen van de Franciscanessen van de H. Elisabeth.

Het kruis, als teken van het verenigen met het lijden en de dood van Christus, hield de zuster in haar hand of lag bij haar. .

Het teken van de Reformen van Limburg is een kruis waaraan twee gesels hangen met daarachter gekruist een lans en rietstok met spons. Tot 1961 werd het teken geborduurd op de scapulier gedragen. Daarna werden er zilveren medailles gemaakt met het teken, die op een houten kruis met zilveren achterkant werden gezet. Toen de zusters in 1969 burgerkleding gingen dragen werden er hangertjes of speldjes van de medailles gemaakt.

De kroontjes werden op de kap gespeld.

Het kroontje werd gedragen over de bruidssluier bij de bruidskleding. Na de inkleding werd het op de kap/sluier gespeld.