Zoeken in collecties

Gebruikt door de Franciscanessen van de H. Elisabeth.

De geprofesten zusters hadden na 1960 een scapulier dat aan voor- en achterzijde tot aan de enkels reikte.

Het huis was een bejaardenhuis van de congregatie in Gilze.

Gordel voor om het habijt van de Franciscanessen van de H. Elisabeth. De knopen staan voor de drie geloften (armoede, gehoorzaamheid, zuiverheid).

Met dit instrument werden aderen afgeklemd tijdens de operatie. Door de zusters ook gebruikt om catheters dicht te klemmen.

De zwarte sluier valt bij de oude kleding middenachter in een plooi (met drukknopje). Het kapje met witte boord en de sluier met witte boord hoort bij nieuwe kleding van ná 1960.

De glazen kolven, spuiten, bloedafnamebuisjes, het oogkommetje en medicijnbakje werden door de Franciscanessen van de H. Elisabeth in het laboratorium van het St. Elisabethgesticht (later St. Elisabethziekenhuis) te Leiden gebruikt.

Het insigne voor de bejaardenzorg behoorde toe aan zuster Cassiana van der Kwartel (1909-1999), achterop staat "V47". Het E.H.B.O.-speldje behoorde toe aan zuster Sepiëntia. Alle drie de insignes kunnen met een speld op de achterzijde op kleding worden aangebracht.

De ulos is een belangrijk element in de Batakcultuur (Indonesië); men geeft een ulos b.v. bij geboorte, huwelijk en overlijden. Tijdens de huwelijksceremonie wordt de ulos over de schouders van het bruidspaar gelegd. Bij overlijden wordt het lichaam bedekt met een ulos of het is een teken dat er een karbouw geslacht zal worden. Wanneer een nieuw huis betrokken wordt ontvangen de bewoners een ulos. Een ulos kan tevens gegeven worden om iemand eer te bewijzen. Tijdens het dansen (tortor) dragen de Bataks altijd een ulos. In de ulos wordt een tekst geweven die aangeeft bij welke gelegenheid deze gegeven wordt. Op alledrie deze kleden staat: "Terimakasihatas pengabdianmu di Indonesia" en respectievelijk de naam van de zuster: zr. Christofora [1], zr. Laura [2] en zr. Raynildis [3].

Gebruikt door de Franciscanessen van de H. Elisabeth in het moederhuis te Breda.

De driehoekige halsdoek werd onder het habijt gedragen. De witte was voor de zondag, de gekleurde voor doordeweeks.

Vier zwarte habijten: postulantenjurk (1); habijt van vóór 1960 (2); habijt van ná 1960 (3); en een habijt (4) naar vrij model van ca. 1970. De postulantenjurk heeft een brede puntkraag, drie sierknopen tussen hals en borst (met daar onder twee drukknoopjes), plooien van boven de borst tot de onderzijde van de jurk en lange mouwen met een boord met drukknopen op het einde. Bij het oudste habijt is het lijfje apart op de rok genaaid. Het lijfje heeft een V-hals, een borstzakje op de rechterborst, drukknopen aan de voorzijde en lange aangezette mouwen. Het is van binnen gevoerd met een bruin/grijskleurige stof en voorzien van een getal in kruissteek (369, het identificatienummer van degene die de jurk droeg) en een etiketje met de naam "Zr. Lioba". De rok is aan de voorzijde voorzien van een 'steekzak', weggewerkt achter een plooi, en gedeeltelijk met drukknoopjes aan het lijfje bevestigd. Het habijt van ná 1960 is licht getailleerd met uitlopende rok, lange mouwen en een gevoerd lijfje. Ter hoogte van het middel zijn twee stroken stof bevestigd die achter op de rug vastgezet kunnen worden ter taillering. Op de rug zit een ritssluiting en aan de binnenzijde van de kraag is een etiketje bevestigd met daarop het getal 247. Het vrije model van ca. 1970 is bijna identiek aan het habijt van na 1960: de mouwen zijn voorzien van twee korte ritssluitingen, de rok is minder wijd en de stof is dunner.

De kruk is aan een zuster geschonken die haar gouden jubileum vierde.

De werkkleding voor in de tuin was donkerblauw, voor huishoudelijk werk lichtblauw en voor de verpleging wit.

Dit gehoorapparaat bestaat uit drie delen die inschuifbaar zijn en werd gebruikt door de oudere zusters van de congregatie Franciscanessen van de H. Elisabeth.

Op het bord een afbeelding van een deel van het Santa Elisabeth-ziekenhuis te Medan daar omheen de tekst "Dirgahayu - Setengah Abad 1930-1980".

Het lied van de lofprijzing van God om de schepping werd door Franciscus geschreven toen hij door lijden en contact met God gezuiverd, zich helemaal op Gods wereld (de schepping) richtte. Het is in vele talen vertaald en op veel soorten muziek gezet.

Johanna Franciska Peemen, geboren in 1882, overleden in 1959.

De H. Franciscus draagt een wit kleed en witte band om het hoofd. Hij houdt een fluit in beide handen terwijl hij naar boven kijkt. Bij zijn hoofd vliegen twee witte vogels, een wit met zwarte vogel zit aan zijn voeten. Hij is afgebeeld in het groen dat tegen een blauwe achtergrond is geschilderd.

Op het embleem staat een zuster die een zieke verzorgt. Een voorstelling die aansluit bij het devies van de congregatie: "Ik was ziek en gij hebt mij bezocht” (Mt. 25,36) .

Het kommetje zonder oor werd met twee handen vastgehouden en in de refter gebruikt om koffie of thee te drinken.

Op het middenpaneel zijn 2 engelen, de tekst "surget in gloria" en een ossenjuk met lelies en doornen geschilderd. Op het rechterpaneel is de H. Franciscus met stigmata afgebeeld. Het linkerpaneel laat Franciscus zien die een leproos ondersteunt. De bloemvormige reliekhouder kan uit de drieluik genomen worden .

De zusters Franciscanessen van de H. Elisabeth gebruikten dit doosje bij hun werkzaamheden in de wijkverpleging.

De doofpot werd gebruikt in de sacristie van de kapel van de Franciscanessen van de H. Elisabeth te Breda.