Zoeken in collecties

Ook wel Kransje van de H. Riem genoemd. Open gebedssnoer met 13 kralen. Het snoer begint met een ring en eindigt met een medaille van "Maria Trost" en op de keerzijde de H. Augustinus. De ring kan gedragen worden aan een van de vingers of aan een leren gordelriem. De eerste twaalf kralen eren de twaalf apostelen, aan wie de Twaalf Artikelen van het geloof werden toegeschreven. Bij elke kraal wordt een Onze Vader en een Weesgegroet gebeden en een van de twaalf geloofswaarheden overdacht. De dertiende kraal eert Onze Heer Jezus Christus, de koning van de apostelen. Bijgevoegd is een devotiemedaille van "Maria Troost" zonder snoer.

Gedragen onder het habijt.

De kerstgroep bestaat uit negen beelden: Maria met kindje Jezus, Jozef, twee herders, drie koningen, een begeleider van de drie koningen met olielampje en een engel. Jozef is in tegenstelling met andere kerstgroepen bij zuster Marie José van der Lee een jonge man. De kerstgroep is in 1957 door de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid aangeschaft voor hun klooster in Steyl. In de 'Kroniek van klooster Steyl' is te lezen d.d. 24 december 1957: "Dit jaar was op onze kapel de oude Kerstgroep vervangen door een nieuwe. De beelden zijn van keramiek en vervaardigd door een zuster van de Augustinessen v.d. H. Monica uit Hilversum. Iedereen verwondert zich dat met een dergelijk materiaal zulk een mooie uitdrukking in gezicht en houding kan bereikt worden" (vgl. AR-Z110, inv.nr. 4142).

Rond Pasen 1968 werd de kloosterkleding van de zusters nogmaals aangepast. Bij de werkzaamheden buiten het klooster was de traditionele kleding daarbij wel eens hinderlijk: bijvoorbeeld zusters met grote kappen en wijde kleren op de fiets. Er werd gezocht naar een betere aanpassing. De kleren werden korter, de kap werd alleen een sluier. Ten slotte paste men de kleding volledig aan in het besef dat religiositeit niet bestaat in het uiterlijk, maar van binnenuit beleefd wordt. Vanaf 1976 was het kloosterkleed niet meer verplicht. De kap bestaat uit een metalen bandje dat in de sluier kan worden geschoven. De sluier is aan de binnenzijde bovenaan voorzien van een extra lapje stof ter bescherming van de sluier tegen de haren van de zuster
.

Over de hoofdband wordt een gesteven strook stof bevestigd met behulp van spelden. Aan de buitenzijde van deze strook wordt de zwarte sluier bevestigd, met behulp van spelden en haakjes. De kap verschilt met de kap die vóór 1956 gedragen wordt in lengte van de sluier en breedte van de hoofdband.

Onder de kap droegen de zusters een mutsje ter bescherming tegen de kou en ter bescherming van de sluier tegen huidvet. Tot 1956 was het normaal de haren af te scheren. Ter bevestiging van de kap op het hoofd werd bovenop het mutsje allereerst de collaar, een strook witte (gesteven) stof die op de borst neerhangt, bevestigd. De smalle stroken van de collaar worden bovenop het hoofd aan elkaar vastgespeld en de brede stroken op de achterzijde van het hoofd. Vervolgens wordt de, uit twee stroken gesteven stof bestaande, hoofdband in vorm gebracht door twee spelden en met behulp van een apart te bevestigen elastiek op het hoofd vastgezet. Volgens de statuten van de congregatie uit 1925 doet het bandje denken aan "de kroon die de Heiland zijn trouwen bruid heeft bereid". Als laatste volgt de 'streep' met riet. De 'streep' is een witte gesteven net niet dubbelgevouwen strook stof met aan de dubbelgevouwen lange zijde een afgestikte tunnel waardoor een rietje kon worden geschoven. Deze rietjes van rotan werden op lengte aangeleverd en moesten door de zusters zelf in model worden gebracht. Dit gebeurde door het rotan vochtig te maken, in model te brengen en vervolgens op die wijze te laten drogen. Aan de buitenzijde van de 'streep' wordt de zwarte sluier bevestigd, met behulp van spelden met een zwarte kop. De 'streep' met sluier wordt met behulp van twee aan de binnenzijde van de 'streep' gestoken spelden aan de haakjes die op het collaar zitten bevestigd. De 'streep' wordt aan de bovenzijde nog een keer vastgespeld aan de hoofdband. De constituties duiden de sluier als teken van bescheidenheid en symbool van de geestelijke verloving met Christus. .

Grote hutkoffer voorzien van decoratief snijwerk. Met o.a. op de deksel het monogram "IHS" en de naam "Maria Francisca Pothof". Aan de voorzijde van de koffer, boven het slot, is de tekst "Anno 1815" aangebracht. Aan de binnenzijde is rechts aan de bovenrand van de korte kant een langwerpig kistje met scharnierende deksel getimmerd. Zeer waarschijnlijk om kleine voorwerpen in op te bergen. Bij intrede in de congregatie moest de postulante een uitzet meenemen. Deze koffer komt uit de familie van zuster Pothof en is bij haar intrede door haar familie meegegeven, zeer waarschijnlijk als huwelijkscadeau. De hutkoffer is nadien gebruikt voor algemene opslag van dekens en kussens.

Grote hutkoffer op voetjes en voorzien van decoratief snijwerk aan alle zijden en aan de lange zijden van de deksel. Aan de binnenzijde is links aan de bovenrand van de korte kant een langwerpig kistje met scharnierende deksel getimmerd. Zeer waarschijnlijk om kleine voorwerpen in op te bergen. Bij intrede in de congregatie moest de postulante een uitzet meenemen.

Het hamertje werd in de refter van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid gebruikt om stilte te vragen voor gebed of aandacht voor mededelingen.

In 1956 werd het eerste habijt van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid te Tegelen vervangen door een nieuw habijt. Op het habijt ter hoogte van de taille bevestigde men een gordel. In de binnenzijde van de gordel zijn twee haken genaaid om de rozenkrans aan op te hangen. Aan de voorzijde van het habijt is achter een plooi een opening weggewerkt. De opening diende om bij de zak te kunnen komen die onder het habijt gedragen werd en waarin de zuster allerlei voorwerpen diende op te bergen. Op het habijt werd de vanaf 1956 nog een grote pelerine met gummikraag gedragen. Deze werd na twee jaar vervangen door een kortere pelerine met ingenaaid wit kraagje van katoen. De pelerine sleet minder snel met een katoenen kraagje. Enkele jaren daarna werd de pelerine vervangen door een ingenaaid wit kraagje op het habijt zelf. Het kraagje werd in beide gevallen met grove steken vastgezet waardoor het gemakkelijk verwijderd kon worden om te wassen. Zusters in de verpleging en in de keuken droegen een wit exemplaar van het habijt. In de winter werd het witte habijt in de keuken vervangen door een zwarte.

Lang habijt met geplooide rok (8 plooien aan de voorzijde en 9 aan de achterzijde) en borstpand met 12 plooien. Op de schouders knopen voor de bevestiging van werkmouwen. De los in te zetten binnenmouwen zijn van katoen. In het lijfje van het habijt zat een voering van katoen (ontbreekt) dat net als de mouwen eruit gehaald kon worden om te wassen. Het habijt zelf werd niet zo vaak gewassen. Om het habijt tegen vocht, huidvet en wrijving te beschermen gebruikte men een halsdoekje: een kraagje met daaraan een strook stof die onder de hals van het habijt geplaatst werd. Op het habijt ter hoogte van de taille bevestigde men een gordel met aan de voorzijde twee neerhangende brede stroken. In de binnenzijde van de gordel zijn twee haken genaaid om de rozenkrans aan op te hangen. Aan de voorzijde van het habijt is achter een plooi een opening weggewerkt. De opening diende om bij de zak te kunnen komen die onder het habijt gedragen werd en waarin de zuster allerlei voorwerpen kon opbergen. Het witte habijt werd gebruikt in de wijkverpleging en de keuken. Zusters dienden onder het witte habijt een eigen onderjurk te dragen die ze van thuis uit mee hadden genomen. Bij de inkleding als novice kreeg een zuster een eigen set kleding: een habijt voor de zondag en twee habijten voor de weekdagen. Het habijt werd zoveel mogelijk uit rechte stukken stof gemaakt, zoals voor de rok van het habijt, het voorstuk, de mouwen en de sluier. Als er slijtage ontstond op bijvoorbeeld het uiteinde van de mouwen werden de mouwen uitgenomen, omgedraaid en weer ingezet. Een habijt kon zo 10 tot 15 jaar mee. De statuten van de congregatie uit 1925 zeggen over het habijt: "Het religieuze kleed is een teken van geestelijke stand, een kleed van nederigheid en boete. Het is van zwarte kleur zo mogelijk uit cheviot vervaardigd. De rok mag niet te kort zijn, maar ook de grond niet raken." En over de gordel: "De gordel vermaant tot versterving en is een teken van maagdelijke reinheid.".

Werd door de zusters gedragen bij hun gouden professiefeest.

De ets werd door het gemeentebestuur van Venray aan de zusters geschonken bij het verlaten van het Sint Josephklooster en daarmee hun vertrek uit Venray in december 1990. Op 2 december 1990 vond de afscheidsbijeenkomst plaats in de Sint Petrus' Bandenkerk .

Het doek is gemaakt ter gelegenheid van het generaal kapittel van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid (Tegelen), gehouden in Curitiba (Brazilië) van 7 tot en met 27 maart 1999.

In het kapittelboekje 'Zie, ik maak alles nieuw' (AR-Z140-3173) wordt over de voorstelling op het kleed geschreven dat de kunstenares M. Croonen tot uitdrukking wil brengen "hoe we tot op hoge leeftijd gemeenschap kunnen beleven. We kunnen elkaar ondersteunen en het opnemen voor anderen. Belangrijk vinden we ook het gebed en het openstaan voor het wereldgebeuren".

Het diploma werd gegeven aan nieuwe leden van de Mariacongregatie (oftewel 'Congregatie van Maria onder den titel van Onbevlekte Ontvangenis') van het Pensionaat St. Joseph te Steyl van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid (Tegelen). Dit diploma behoorde toe aan Anna Jongen, de latere zuster Sabine Jongen (1914-2007).

Gebruikt als versiering van de feestzaal bij jubileumfeesten van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid (Tegelen): 60 jaar (2x), 80 jaar, 85 jaar en 90 jaar (2x).

Overzicht van dagorde en regels voor de leerlingen van de Kweekschool Maria Regina van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid in Blerick.

'Schilderijtjes' die de zusters van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid bij hun intrede meebrachten om in hun cel op te hangen. Er mocht geen glas, wel mica, worden gebruikt opdat de zusters het glas niet als spiegel zouden gebruiken. Een van de platen is een portret van Eduard Michelis, de stichter van de congregatie. Op een van de schilderijtjes (3) staat op de achterzijde: "Gemaakt voor zuster Jeannette, Semarang 1946".

Camilluskruisje van rood vilt (1), ingevouwen in een papier waarop het gebed tot de H. Camillus is afgedrukt. Een tweede kruisje (2) is ingenaaid in stof om op het lichaam te kunnen dragen. Het Camilluskruisje moest zorgen voor gezondheid van lichaam en bescherming van de ziel. Het kruisje werd vaak in kleding genaaid. Ook werd het in bed onder het hoofdkussen gelegd.

De bursa is ontworpen en geborduurd door zuster Adeltraud Sievers (1896-1975) en gebruikt in de kersttijd in de kapel van het klooster van de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid in Venray. Op de bursa is de kerststal afgebeeld met de tekst "Et Verbum caro factum est et habitavit in nobis".

Gemeentelijke onderscheiding van de gemeente Boxmeer in de vorm van een beeldje van een bok op een sokkel. De onderscheiding kan worden toegekend aan een ingezetene van Nederland "vanwege belangrijke en opvallende individuele verdiensten of prestaties op het gebied van onder andere: - sport en cultuur; - welzijn; - politiek; - bestuurlijk; - inzet voor de Boxmeerse gemeenschap; - ondernemerschap; - economie en werkgelegenheid' (Verordening gemeentelijke onderscheidingen Gemeente Boxmeer 2017). Dit beeldje werd op 4 november 1996 uitgereikt aan zuster Johannelda Sampers t.g.v. haar 100e verjaardag.

Iedere zuster had een eigen doosje voor boter. Het doosje werd wekelijks gevuld en bewaard in het eigen refterlaadje. De zusters moesten hier de hele week mee doen.

Afkomstig uit het klooster te Maasbree of Tegelen.

Werd tijdens de inkleding, de eerste en de eeuwige geloften gedragen. Postulanten droegen tijdens de inkleding tevens een witte tule sluier onder het kroontje.