Zoeken in collecties

Gerardus Wilmer, pastoor-deken van de Sint-Petrus, wilde het katholieke onderwijs voor meisjes in zijn parochie verbeteren. Hij kaartte het aan bij zijn vriend Jacobus Heeren, stichter van de Dochters van Maria en Joseph. 17 februari 1853 gaf mgr. Zwijsen aan Heeren toestemming om een afdeling in Boxtel te vestigen. De werkzaamheden van de zusters werden: onderwijs in godsdienst, lezen, schrijven, rekenen, vrouwelijke handwerken en zorg voor arme, oude vrouwen. 1 mei 1855 namen 6 zusters uit het moederhuis hun intrek in het Sint-Annagesticht, ook wel: Liefdegesticht Duinendaal. Johanna de Bueger was de eerste overste. In hetzelfde jaar startten de zusters een bewaarschool voor katholieke meisjes en één voor jongens onder de zes jaar, een lagere school en een naai- en breischool. In 1861 ontstonden er problemen. Pastoor-deken De Wit, de opvolger van Wilmer, lichtte de algemene overste, Rosalia Knaapen, in over het voornemen een gasthuis voor ouden en zieken op Duinendaal te beginnen. De zussen Angela, Antonetta en Henrica ten Brink wilden met het geld uit de nalatenschap van hun broer Candidus een gasthuis oprichten 'ter Verpleging van R.C. arme zieken en lijdenden van Boxtel.' De Wit vroeg de drie zusters zich met de verpleging van vrouwen én mannen te willen belasten. Hij ging er vanuit dat de zusters zouden toestemmen. Knaapen oordeelde dit echter in strijd met de leefregel. Zwijsen bood aan dispensatie te verlenen, maar zowel Knaapen als de Boxtelse zusters o.l.v. hun overste Victoria Pauwen, sloegen dit aanbod af. Zij vonden dat dispensatie inging tegen de bedoeling van hun in 1859 overleden stichter. Zwijsen machtigde het Boxtelse kerkbestuur het contract met de congregatie te verbreken en in juli 1862 werd de vestiging van de 'Dochters van Maria en Joseph' in Boxtel opgeheven. Hun taak werd overgenomen door de Zusters JMJ. Klooster Duinendaal werd, ondanks de korte periode dat de zusters er woonden, altijd Liefdegesticht genoemd. In Boxtel traden 11 zusters in

In 1472 hechtte de bisschop van Luik, Louis de Bourbon, zijn goedkeuring aan de stichting van het Boxtelse tertiarissenklooster Sint Elisabethsdal. In dat jaar kwam het langs de Dommel aan de huidige Clarissenstraat in Boxtel gelegen goed Cronenborch definitief in handen van dit klooster, waaraan dit goed al in 1468 toegezegd was. Hendrik van Ranst, heer van Boxtel en Kessel, schonk in 1485 aan het klooster, waar destijds 40 zusters gehuisvest waren, enkele percelen die aan de Koppel in de nabijheid van het klooster lagen. Dit maakte een uitbreiding van het klooster voor nog eens 20 zusters mogelijk. In 1499 werd de kloosterkerk voltooid. Paus Julius II gaf het convent in 1504 toestemming over te gaan naar de orde van de clarissen. Hieraan werd pas in 1513 uitvoering gegeven. Een aantal clarissen uit Hoogstraten kwam toen naar Boxtel om er de zusters in de regels van de orde in te wijden. Zonder tot de coletinentak te behoren, werden de clarissen van Boxtel in de volksmond “arme claren” genoemd. Arm waren ze zeker niet. Ze wisten behalve in Boxtel ook in Waalre, Valkenswaard en Poppel talrijke landerijen te verwerven, die verpacht werden. Nadat de bij de grote brand in Boxtel in 1540 opgelopen schade was herstel, werden in 1543, toen de troepen van Maarten van Rossem Boxtel binnenvielen, klooster en kerk opnieuw verwoest. Het militaire geweld ontvluchtend, vestigden de clarissen zich in 1580 in ’s-Hertogenbosch in een huis op de Papenhulst, dat zij in 1595 in eigendom wisten te verwerven. Tijdens het Twaalfjarig Bestand keerden ze terug naar Boxtel, waar ze in 1611 hun klooster weer betrokken. Toen in 1648 in de Meijerij de meeste kloosters werden gesloten, mochten de clarissen in Boxtel blijven wonen. In 1717 werden de zusters gedwongen hun gebouwen te verlaten. Ze vonden toen onderdak bij de clarissen in Hoogstraten. Van daaruit vestigden zij zich in Megen, waar ze in 1725 hun, op de plaats van het kasteel van Megen nieuw opgetrokken klooster konden betrekken