Zoeken in collecties

Aan het eind van de 13e eeuw vormde zich in Grave aan de Hoofschestraat een gemeenschap van begijnen, die leefden volgens de privileges en gebruiken van het Groot-Begijnhof in ’s-Hertogenbosch. In de hoedanigheid van de heer van Cuijk, voorzag Arnold van Egmont, die toen hertog van Gelre was, de begijnen in 1436 van nieuwe statuten, waarin hij hun aantal op 16 bepaalde. Tevens stelde hij toen de deken van Grave en de prior van de kruisheren van Sint Agatha aan tot visitators. De begijnen beschikten over een eigen kapel die eveneens aan de Hoofschestraat gelegen was, maar die verwoest werd in 1586 toen Grave door Parma op de Staatsen veroverd werd. In 1459 heeft de gemeenschap zich in tweeën gesplitst. De ene nam de derde regel van Sint Franciscus aan en vormde het tertiarissenklooster Mariagraf. De andere zette het begijnleven voort. Het klooster Mariagraf vond onderdak in een huis dat naast dat van de begijnen lag en toebehoorde aan Willem van Egmont, broer van voornoemde Arnold van Egmont. Nog vele jaren hebben begijnhof en klooster Maria-Graf naast elkaar bestaan, tot kort na 1639 toen het begijnhof bij het klooster werd ingelijfd

Het gebouw werd in 1886 gebouwd en kreeg de naam Elisabeth Rustoord mee. In 1888 kwamen de zusters naar het St. Elisabeth Rustoord om te zorgen voor de hulpbehoeftige alleenstaande oude dames en heren en de zieken te verplegen. Het huis werd, net als het St. Catharina Gasthuis, bestuurd door het regenten-college. In 1931 vertrokken de zusters van het St. Elisabeth Rustoord naar Breda. De bewoners werden na die tijd gehuisvest in 'Maaszicht' (het vroegere blindeninstituut de Wijnberg) dat tegenover het St. Catharina Gasthuis gelegen was. Het St. Elisabeth Rustoord is inmiddels afgebroken. Een gedeelte van de 'Maaszicht' (de Wijnberg) bestaat anno 2008 nog

Grave kende vanaf 1290 het Catharina Gasthuis, in het leven geroepen door Jan I Heer van Kuyc (1254-1308). Na een beleg dat onder meer het gasthuis verwoestte, kwam er pas in 1838 een nieuw gasthuis met dezelfde naam, gebouwd door het Burgerlijke Armbestuur. De zorg werd vanaf datzelfde jaar door de zusters uitgeoefend. Het huis, bestemd voor behoeftige oude mannen, vrouwen en weeskinderen, werd door een regenten-college bestuurd. De zusters hadden een woon- en werkcontract met de regenten. In 1901 vond uitbreiding van het pand plaats door nieuwbouw aan de oostzijde van de Gasthuisstraat. De aanbouw was door een gesloten overloop verbonden met het hoofdgebouw en bevatte nieuwe ruimten voor bejaarden en een klein ziekenhuis met operatiezaal dat tot 1969 heeft gefunctioneerd. De aanbouw is na die tijd weer afgebroken [ergens in de periode na 1969 en vóór 2008]. De zusters vertrokken in 1932 uit het St. Catharina Gasthuis. De zorg werd overgenomen door de Duitse zusters Franciscanessen van O.L. Vrouw ter Engelen. Het bewoners van het gasthuis kwamen, samen met de bewoners van het St. Elisabeth Rustoord in het gebouw 'Maaszicht' te wonen. Het gebouw werd voorheen gebruikt door blindeninstituut de Wijnberg, maar werd te klein voor hun activiteiten. De regenten van het Gasthuis namen het gebouw over, maakten het geschikt voor bewoning en noemden het 'Maaszicht'. Een gedeelte van dit gebouw bestaat anno 2008 nog. De ingang is vernieuwd en ligt nu aan de Prinsenstal 2