Zoeken in collecties

In 1425 werd door twee priesters en vijf gelovigen een poging ondernomen om buiten de stadsmuren van Hoorn een broedershuis ter ere van Sint-Pieter op te richten. Deze poging mislukte echter, waarop hun grond in 1455 aan Tertianen van Sint Franciscus geschonken werd, die er het klooster Sint-Pietersdal stichtten. Een meerderheid van deze franciscaanse derde-ordelingen verzochten echter in 1461 op aandrang van de geestelijkheid van Hoorn aan de prior van het Kruisbroederklooster te Osterberg in Westfalen om in de Orde van het Heilig Kruis opgenomen te worden. In 1462 willigde het generaal-kapittel dit verzoek in en zond vanuit het kruisherenconvent in Keulen Nicolaas van Haarlem als eerste prior naar Hoorn. Met geld en arbeidskracht van veel burgers werd een kloosterkerk gebouwd, waarvoor het stadsbestuur het muurwerk schonk. In 1465 werd deze kerk geconsacreerd. Het klooster had erg te lijden van de belegering van Hoorn door de kabeljauwen. De kloostergebouwen werden dusdanig vernield, dat herstel niet meer mogelijk was. Er werd dan ook een nieuw klooster gebouwd. Doordat de bouw door geldgebrek herhaaldelijk moest worden onderbroken, was de kerk pas in 1521 onder dak. Het observante kloosterleven, dat de Hoornse kruisheren leidden, bleef binnen de orde niet onopgemerkt, aangezien drie conventualen tot prior-generaal werden gekozen. Het Hoornse convent had een bijzondere relatie met de zusters van het klooster Bethelem. Dit klooster, dat in Bangert tussen Hoorn en Westblokker gelegen was, ging in 1475 over van de regel van Sint-Franciscus naar die van Sint-Augustinus en stelden zich daarbij onder het generaal kapittel en de visitatie van de kruisheren. In 1566 werd dit klooster door de geuzen geplunderd en verwoest. Waarschijnlijk in 1572 moesten de kruisheren hun Hoornse klooster, dat al van het begin een zwakke financiële basis kende, verlaten toen Hoorn in handen viel van de Prins van Oranje. Het klooster werd een oudemannenhuis en de kerk een pesthuis

Een nieuw studiehuis voor de Nederlandse Mill Hillers werd gestart omdat het aantal leerlingen in het studiehuis in Tilburg behoorlijk was opgelopen. Om meer aanmeldingen te krijgen werd naar een geschikte locatie gezocht in het bisdom Haarlem, echter - op gezag van bisschop Callier - wel uit de buurt van de seculiere seminaries. Een eerste geschikte locatie werd gevonden in De Ramen. In een leegstaand zusterhuis dat eigendom was van de parochie werden vanaf 1925 de eerste lessen verzorgd. In 1929 werd een nieuwgebouwd klooster aan de Berkhouterweg te Hoorn opgeleverd. Het klooster was gebouwd onder architect S. Langius. De huishouding werd - wegens een "tekort" aan Mill Hill-zusters - verzorgd door Missiezusters van het Kostbaar Bloed. Deze congregatie verrichtte de werkzaamheden tot circa 1948. In 1941 werd het hoofdgebouw opgeëist door de Duitse bezetter, maar konden de paters (en de zusters?) konden blijven wonen in de vleugels. Het missiehuis werd kort na de capitulatie van de Duitsers weer in gebruik genomen.
In de periode 1949 tot ca. 1954 werd de huishouding in het missiehuis verricht door Hongaarse zusters van de congregatie Dochters van de Goddelijke Verlosser. Deze zusters werden in [1954] weer opgevolgd door Franciscanessen van Mill Hill. Het onderwijs op Sint Bonifatius werd tot ver in de jaren zeventig gecontinueerd, langer dan de meeste andere studiehuizen. Naast het onderwijs werd in de jaren zeventig vanuit Hoorn nog gewerkt aan de zogenaamde missie-animatie. In 1982 werd het klooster verkocht. De communiteit verhuisde naar het naburige Obdam

In 1958 werd aan de Wilhelminalaan in Hoorn overgegaan tot het optrekken van een gebouw, waarvan de ene vleugel als klooster en apostolaatscentrum werd ingericht, terwijl de andere vleugel huisvesting verschafte aan de centrale van het katholiek maatschappelijk opbouwwerk, waarin ook het vormingscentrum Dijk en Duin opgenomen was. Afkomstig uit hun klooster in Nieuwe Niedorp vestigden zich in 1960 in het kloostergedeelte franciscanen die er tot 1974 bleven wonen. Tot 1998 werd voornoemd gebouw aan de Wilhelminalaan door de franciscanen voor allerlei activiteiten gebruikt. Voorts vonden het (sub)dekenaat Hoorn, een afdeling van de GGZ en een PKN-dominee er hun domicilie, terwijl er op het terrein zich tevens een hospice vestigde

Toen er in de jaren zeventig van de vorige eeuw ten aanzien van het franciscanenklooster aan de Wilhelminalaan in Hoorn een reorganisatie doorgevoerd werd, besloten enkele franciscanen en franciscanessen een franciscaanse communiteit te gaan vormen, waarbij ook niet-religieuzen zich aansloten. In 1974 tot 1982 vestigde deze communiteit zich in een drietal met elkaar verbonden maisonnettes in een flat aan de Astronautenweg in Hoorn.