Zoeken in collecties

In de Sint Jansstraat in Middelburg stond een termijnhuis, die tot 1335 van de dominicanen van Brugge was en daarna van de dominicanen van Zierikzee, die evenwel in 1574 uit dit huis verdreven werden

Het Middelburgse klooster van de cellezusters, Bachtensteene geheten, werd reeds in 1450 genoemd toen de zusters voor het dak van hun klooster hulp van de stadsregering kregen. De zusters, die volgens de regel van Augustinus leefden, legden zich toe op het verplegen van met name pestlijders en het rouwen bij en begraven van overleden pestslachtoffers, waarbij het dan uitsluitend vrouwen betrof. In 1528 werd overeengekomen dat het klooster, dat gelegen was aan de westzijde van de Blindenhoek, overgedragen zou worden aan het cellezustersklooster in Goes. Deze overdracht is echter nimmer geëffectueerd. Het Middelburgse klooster bleef dan ook voortbestaan.Toen het klooster in 1574 werd opgeheven, werd het nog maar door vijf zusters bewoond. De gebouwen werden toen tot school bestemd

Eind jaren zestig van de vorige eeuw ontstond Humo, een samenwerkingsverband van de Broeders van Huijbergen, de Fraters van Utrecht, de Broeders van Maastricht en de Broeders van Oudenbosch. Van 1970 tot 1978 was in Middelburg eerst gedurende korte tijd in een flat aan de Driewegenhof en later in hoekwoning aan de Spinhuisweg een humo-convent gevestigd, waarvan twee broeders van Huijbergen deel uitmaakten. Dit convent ontplooide met name activiteiten op het gebied van basisonderwijs, catechese en zielzorg

Het Middelburgse begijnhof zou al in 1208 hebben bestaan. De bronnen verschaffen echter onvoldoende aanwijzingen om dit te kunnen staven. Het Middelburgse begijnhof had een behoorlijke omvang. Het strekte zich uit van de Wagenaarstraat in het zuiden tot de Zuidsingel in het noorden en van de Koningstraat in het westen tot de Spanjaardstraat in het oosten. Op het begijnhof stonden verschillende kleine woningen, waar de arme begijnen woonden. De vermogende begijnen waren, naar verondersteld wordt, gehuisvest in het op het begijnhof gelegen Sint Aagtenhuis. Het toezicht op het begijnhof berustte bij het stadsbestuur en de abt van de Middelburgse Onze Lieve Vrouwe Abdij gezamenlijk. In 1254 verleende Roomskoning Willem II de begijnen voor het land, waarop hun hof gelegen was, vrijdom van schot en heervaart. Voorts kregen zij voor al hun grondbezit, net zoals de burgers van Middelburg, het recht om ten overstaan van de stadsschepenen en niet van de plaatselijke ambachtsgerechten terecht te mogen staan. In 1266 verhief de Utrechtse bisschop Hendrik van Vianden het begijnhof tot een autonome parochie en werd de abt van de Onze Lieve Vrouwe Abdij belast met de zielzorg van de begijnen. In 1271 werd het begijnhof genoemd in een testament van Aleid van Holland als één van de instellingen die door haar bij dit testament begunstigd werden. In 1324 nam graaf Willem III van Holland, Zeeland en Henegouwen de begijnen onder zijn bescherming. Hiermee werd voorkomen, dat de maatregelen, waartoe wegens vermeende ketterijen onder de begarden en begijnen tijdens het in 1311/1312 gehouden concilie van Vienne besloten werd, voor de Middelburgse begijnen gevolgen hadden. Toen Middelburg in 1574 overging naar de zijde van Willem van Oranje werd het begijnhof door de stad in beslag genomen. De overgebleven begijnen mochten er evenwel tot hun dood blijven wonen. Al in 1587 werd de kerk afgebroken en pas in 1924 de huizen, die toen eigendom van het Burgerlijk Armenbestuur waren