Zoeken in collecties

Bevat: kammetje, twee borsteltjes, twee haakjes om knopen te ontwarren.

De lijsten vermelden de namen van de zusters die van 1863 tot en met 1964 zijn ingetreden. Van elke zuster worden vermeld: naam, ouderdom bij overlijden, aantal kloosterjaren, datum van overlijden. Voor de moeder oversten en de rectoren is extra ruimte beschikbaar op de panelen.

In de lessenaar is het Goede-Herdermotief verwerkt.

In totaal 12 x 6 kwartetkaarten met engelstalige teksten over de geschiedenis van de congregatie en belangrijke personen van en voor de congregatie. De groene serie heeft de rubrieken: Memorable dates, Superiors general, Collaborators of St. Mary Euphrasia, Bisschops and our early work, Good Shepherd benefactors en Great souls. De rode serie heeft de rubrieken: The Works of St. John Eudes, The Eudists, The French School, Origins of O.L. of Charity, Outstanding superiors of O.L. of Charity en The Visitation.

1 = kruisje gedragen door de zusters Magdalena's, later genoemd zusters van het kruis. Zij kregen dit kruisje bij de professie en droegen dit op het habijt. Bij de eeuwige professie kregen zij een professiekruis wat zij onder het scapulier tussen de ceintuur droegen; 2 = kruisje gedragen door de zusters oblaten. Zij kregen het bij de belofte en droegen het op hun kleed; 3 = kruisje gedragen door de zusters auxiliaires. Zij kregen het bij de geloften en droegen het op hun kleed; 4 = kruisje dat gedragen werd nadat het hart niet meer werd gedragen. Dit kruisje is later (ca. 1990?) vervangen door een kruisje dat voor alle provincies van de congregatie identiek was.

Zogenaamd passiekruis. Het kruis hing aan de wand van de kapel in Leiderdorp. In de vastentijd stond het midden in de kerk. Het vormde het begin van de kruisweg; daarna gingen de zusters de staties langs. Eén zuster vertelde dat ze bij dat kruis achter bleef en zich innig voorstelde hoe het lijden geweest moet zijn. Uit de verhalen van de zusters over de kruizen wordt duidelijk dat de kruisspiritualiteit verschillend was voor de verschillende periodes.

Professiekruis dat de zusters bij de professie kregen, meestal van het klooster waar ze intraden; soms kregen ze het van hun ouders. 'Gewone' zusters droegen het onzichtbaar aan een katoenen koordje, weggestoken in de gordel onder het habijt. Dat betekende ook dat het gaandeweg het lopen en werken voortdurend gepoetst werd en nooit dof werd. Oversten, mère supérieures, droegen het zichtbaar uitstekend aan de linkerkant van haar guimpe. Bij het uitreiken van het professiekruis hoorden de zusters dat dit 'het enige is dat uw eigendom is'.

De vierde knoop stond voor de gelofte van apostolaat. Het blauw van het koord verwijst naar het blauw van Maria.

De knikengel stond bij de voordeur in Velp om geld in te zamelen voor de missie. Met opschrift 'God lone U'.

Met de klopper, door de zusters ook wel 'crécelle' genoemd, werden de zusters gewekt, gevolgd door de zin: 'Geloofd zij Jezus Christus'. Het antwoord diende gegeven te worden als bewijs van gewekt zijn: 'In alle eeuwigheid Amen'. Men herinnert zich het gebruik ervan op de Aloysiuszaal in Leiderdorp. In klooster Velp werd de crecelle al snel vervangen door een zoemer. In Leiderdorp, vanwege de lange gangen, bleef de crecelle tot 1963 in gebruik. In de vasten werd de ratel gebruikt, conform de gebruiken in de kerk.

Met de klepper werd in de kapel het teken gegeven dat de dienst begon. Moeder-overste die op de troon zat, gebruikte de klepper. Zij was namelijk de enige in bezit van een horloge en wist de tijd.

Het kindje van Praag is op een gegeven moment (onder zr. Bonaventura?) opgedoken als zijnde een voorspraak bij het verwerven van nieuwe roepingen. Ieder klooster kreeg er één, met het verzoek aan alle zusters voor nieuwe roepingen te bidden. Omdat het stoffen kleding was, werd door een zuster het triplex omhulsel gezaagd. In de wandelgangen werd gezegd: 'Het kindje Jezus van het vogelkooitje'.

Voorstelling van het Lam Gods.

Zuster José van Duivenvoorden vertelt dat dit kazuifel nooit gedragen of gebruikt is. Het is in Indonesië gemaakt als gift aan de Nederlandse provincie, omdat daar missiezusters vandaan kwamen. Naar de missie gingen zusters 'voor altijd'. Toen na Vaticanum II religieuzen op verlof konden gaan, was het voor velen een schok dat zij naar huis 'moesten'. Voor velen bracht dat ook verdriet van aanpassingsproblemen aan de communiteit in Nederland, waar het religieus leven leek te hebben 'stilgestaan', na het opbouwende werk dat in Indonesië was gedaan
.

De kaarsendover is gebruikt in het Jozefinternaat in Bloemendaal, de voorloper van Dennenheuvel. Waarschijnlijk aldaar aangeschaft toen zuster Innocentia daar kosteres was.

Aan het onderkapje wordt de collaar (guimpe) bevestigd. Daarover komt de voorhoofdband (bandeau) en dan de sluier.

1 = contemplatieve zuster (vroeger kleed van karmelietes); 2 en 3 zijn zusters.

Bordje met bovenin voorstelling van harpspelende David. Op het bordje gebed voor de repetitie. Vermoedelijk is het bordje gebruikt bij de zangrepetities in een van de kloosters van de Zusters van de Goede Herder, maar navraag bij een aantal van de zusters in 2008 bracht niet meer duidelijkheid.

Oorspronkelijk stond in het museum te Bloemendaal een pop met het habijt van zuster Joanna. Zij had het achtergehouden toen men overging op gewonere habijten, en ter beschikking gesteld toen het museum werd ingericht. Na een aantal jaren bleek dat de motten hadden huisgehouden in de wol van het witte kleed. Toen heeft men uit resten terlenka het witte kleed gemaakt dat nu aanwezig is. De overige onderdelen (sluier, collaar en voorhoofdband) zijn wel authentiek. De kwasten hadden geen betekenis; zij zijn later vervangen door een koord met vier knopen, de knopen stonden voor de vier geloften.

De drinkkommen met in de kom het Jezusmonogram IHS zijn gebruikt in het klooster te Almelo. De oorspronkelijke zusterbewoonsters waren daar Duits. De kommen waren geschikt voor koffie naar Duits gebruik. Ze werden gebruikt vóór de komst van de ' Hollandse Nieuwen', d.w.z. de eerste Nederlandse zusters, zuster Cecilia en zuster Bonaventura die in 1955 naar Almelo gingen.

Het stemmen met bonen werd alléén gebruikt door de overste en haar raadszusters als het om stemmen over personen ging. Na drie jaar vorming, vóór de professie, bracht de novicenmeesteres haar informatie over een novice bij het bestuur. De overste had inmiddels nagevraagd hoe de desbetreffende zuster in de groep functioneerde. Men maakte een rondje, dan pakte elk der aanwezigen een boon. Wit bij geschikt, bruin bij ongeschikt. Er zaten zoveel bonen in het doosje dat je niet van elkaar kon zien welke kleur genomen was. De bonen werden vervolgens in het doosje met de koker 'De wil van God' (VW/Z141/017) gedaan. Dan werd gehandeld volgens het principe 'meeste stemmen gelden'. Dat was de wil van God.

Aan het begin van een nieuwe maand werden nummertjes getrokken. De nummers verwezen naar de gebeden in het boekje '33 oefeningen ter eere van Jesus' H. Hart’. Het boekje was een cadeau voor Moeder Maria van de H. Jozef Everard bij haar 25-jarig professiefeest. ‘Boekje bidden’ was een vorm van deugdoefeningen. Eenmaal per week gingen de novicen naar de kapel. Daar vormden zich twee rijen. Links ging je zitten als je een boodschap of vraag aan 'moeder' had, rechts pakte je een nummertje, onthield het getal en deed het nummertje weer terug. Het nummer correspondeerde met een van de oefeningen uit dit gebedsboekje. In het doosje zijn twee vakjes: links 'inleggen' en rechts 'uitnemen'.

Gebruikt tijdens en in de jaren na de Tweede Wereldoorlog toen bepaalde producten uitsluitend met distributiebonnen waren te verkrijgen. Opschrift op de doos: 'Distributiedoos voor huisvrouw en winkelier'. In de doos konden de distributiebonnen worden bewaard.

Iedere zuster had een discipline, die gebruikt werd op vrijdag, de dag van de dood van Christus aan het kruis. Men sloeg zichzelf ermee, terwijl men bad 'Ave Maris Stella'. Dat gebeurde in de cellengang, niet op de chambrettes, want dan zou je het van elkaar horen. Het verhaal is dat Mère Misericorde vanuit België dit gebruik heeft ingesteld. In de cellengang gingen de lichten uit, men deed de oefening en daarna gingen de lichten weer aan. Als je het vanwege drukke werkzaamheden noodgedwongen had overgeslagen, telde je de lettergrepen van het 'Ave Maris Stella', en deed je het later alsnog zoveel maal. Novicen wisten niet van het bestaan van de discipline. Die werd pas uitgereikt na de professie. Achtergrond: boete doen voor eigen - en wereldzonden. Ook werd de discipline gebruikt als straf in de observances. Praten in het voorkoor betekende bijvoorbeeld een aantal maal de discipline gebruiken. Tijdens de menstruatieperiode mocht de discipline niet gebruikt worden. Zeker is dat de discipline tot en met 1958 gebruikt is. Waarschijnlijk in onbruik geraakt met het Tweede Vaticaans Concilie.