Zoeken in collecties

De in 1815 nabij Turijn geboren Giovanni Melchior Bosco stichtte de congregatie van de Salesianen van Don Bosco. Na in 1841 tot priester te zijn gewijd, ging hij in Turijn werken als kapelaan waar hij met de erbarmelijke omstandigheden van jongeren in de voorsteden van deze stad geconfronteerd werd. Hij zette zich in om aan deze jongeren volle kansen te bieden, waardoor zij hun toekomst zelf in handen zouden kunnen nemen. In Valdocco, een buitenwijk van Turijn, ging hij over tot het oprichten voor deze jongeren van een oratorium: een centrum voor vorming en ontspanning, een kweekplaats van geloof, hoop en liefde. Don Bosco richtte naast andere oratoria, ook hospitia op voor verlaten kinderen en opende hij ambachtsscholen. Zijn huizen werden gekenmerkt door een samenzijn en samenleven, waarin ieder zonder onderscheid of voorbehoud opgenomen en gewaardeerd werd. De jongeren mochten zichzelf zijn en werden gestimuleerd om hun eigen mogelijkheden te ontwikkelen. De naam salesianen, die gebruikt wordt voor zowel priesters als coadjuteurs (lekenhelpers in het pastorale en opvoedkundige werk) is afgeleid van de H. Franciscus van Sales. Diens positieve mensbeeld, met de nadruk op goedheid, vriendelijkheid en geduld, heeft Don Bosco in woord en daad uitgedragen. In 1857 stelde Don Bosco een aantal richtlijnen en regels op voor de sterk groeiende gemeenschap. Pauselijke erkenning volgde in 1869 en in 1874 werden de constituties goedgekeurd. In 1946 werd de Nederlandse provincie opgericht, die echter in 2005 met de provincie België-Noord fuseerde en vanaf dan een delegatie van die provincie werd. Tot de doelstellingen van de congregatie behoorden pastoraal werk en missiewerk. In de praktijk kregen deze doelstellingen vorm door middel van opvoeding van volkskinderen, (technische) scholen en internaten en jeugd- en jongerenwerk. Verder werkten zowel priesters als coadjuteurs in open patronaten, weeshuizen, seminaries, parochies en hielden zij zich bezig met wetenschappelijk werk

Léon Gustave Dehon werd in 1843 in La Capelle in het Franse Departement du Nord geboren als zoon van welgestelde ouders. Hij studeerde in Parijs en Rome. In 1868 werd hij priester gewijd. Als kapelaan richtte hij in 1877 met toestemming van de bisschop van Soissons in Saint-Quentin het Collège St. Jean op. Vanuit zijn visie, dat het docentencorps van dit college uit priesters zou moeten bestaan die samen een nieuwe congregatie zouden vormen, stichtte Dehon in 1878 in Saint-Quentin de Congregatie van de Priesters van het H. Hart van Jezus. Gedurende zijn verdere leven bleef Dehon zijn congregatie als Generaal Overste besturen. In 1925 stierf hij te Brussel. De leden van de congregatie, die naar de stichter ook wel Dehonianen worden genoemd, wijdden zich aan de verering van het Heilig Hart van Jezus, een in de 19e eeuw zeer populaire devotie, waarvan het aan Jezus’ Hart te geven eerherstel de leidraad vormde. De gedachte daarachter was, dat de zondige mens het Hart van Jezus dusdanig verwond had dat Zijn eer hersteld moest worden. De Dehonianen probeerden dat eerherstel te bereiken door het H. Hart te vereren en door hun eigen lijden als een offer op te dragen aan Jezus, maar ook door het verrichten van liefdewerk die gelovigen dichter tot het H. Hart zouden brengen. Na het Tweede Vaticaanse concilie werd de doelstelling van de congregatie opnieuw verwoord. Het accent kwam toen te liggen op diaconie, pastoraat, onderwijs, crisishulp en opvang van daklozen. Vrij snel breidde de Congregatie zich uit, eerst in Frankrijk, maar spoedig ook daarbuiten. Al in 1883 vestigde zij zich te Watersleyde bij Sittard. De vestiging daar groeide uit tot het Sittardse Missiehuis, dat het moederhuis van de Duitse provincie werd. De bakermat van de bij decreet van het generaal bestuur in 1910 opgerichte Nederlandse provincie is het in 1900 gestichte Juvenaat H. Hart te Bergen op Zoom. In de missie was de congregatie actief in Brazilië, Kongo, Finland, Zweden, Kameroen, Indonesië en Chili

In de Duitse stad Goch werd in 1837 Arnold Janssen geboren. Hij studeerde in Münster natuur- en wiskunde en later ook theologie. In 1861 werd hij priester gewijd. Vervolgens werd hij leraar aan het Sint-George Gymnasium in Bocholt. In het bisdom Münster werd hij in 1869 directeur van het Apostolaat des Gebeds. Hij werd door een ontmoeting met de apostolische prefect van Hongkong, mgr. Timoleone Raimond, versterkt in zijn belangstelling voor de missie en de wetenschappelijke vorming van missionarissen. Hij vatte toen het plan op om voor Duitstalig Europa een missiecongregatie op te richten. Door de door Bismarck in het kader van de Kulturkampf uitgevaardigde antiklerikale wetten was dit echter in Duitsland niet mogelijk. Hij week uit naar Nederland. Hier richtte hij in 1875 in Steyl, vlak over de Duitse grens, (S)ocietas (V)erbi (D)ivini ofwel het Gezelschap van het Goddelijk Woord op. In een in Steyl gekochte herberg werd het missiehuis St. Michaël gevestigd. Al een jaar later, in 1886, werd ernaast begonnen met een bouw van een nieuw onderkomen dat in tien jaar tijd uitgroeide tot het gebouwencomplex van het huidige missiehuis St. Michaël in Steyl. Door toedoen van Arnold Janssen was dit missiehuis niet alleen een centrum van wereldomvattende missionaire activiteit, hij maakte het ook tot een brandpunt van geestelijke vernieuwing voor de kerk. De missiehuizen van de congregatie werden opengesteld voor retraites, geloofsverdieping en bezinning. Ook stimuleerde de congregatie haar leden om antropologische, etnologische en taalkundige studies te verrichten en deze te publiceren. Voorts werd door onder meer het drukken en verspreiden van boeken, periodieken en kalenders over de missie voorlichting gegeven en propaganda gemaakt. in 1911 werd in Uden het eerste Nederlandse missiehuis geopend van de Sociëteit van het Goddelijk Woord, die vanaf 1924 een Nederlandse provincie kende. Arnold Janssen overleed in 1909 in Steyl. Hij werd in 1975 zalig en in 2003 heilig verklaard

De stichter van de orde van het Heilig Kruis, Theodorus Celles, die kanunnik was van het kathedrale kapittel van Luik, legde in 1211, nadat hij van de kruistocht tegen de Albigenzen was teruggekeerd, met vier ander kapittelheren hun religieuze geloften af aan de bisschop van Luik. Deze schonk hen in Clairlieu bij Hoei in de provincie Luik de Sint-Theobalduskerk. Bij deze kerk bouwden ze een klooster. Als grondslag voor hun samenleven namen ze de regel van Augustinus aan. In 1948 keurde Paus Innocentius IV de constituties goed die de kruisheren op enkele uitzonderingen na van de Dominicanen overnamen. De leden van onderhavige orde heten officieel Reguliere Kanunniken van de Orde van het Heilig Kruis. De spiritualiteit van deze orde, waarvan Sint Helena en Sint Odilia de patroonheiligen zijn, staat met name in het teken van tolerantie en protest tegen onechtheid en onderdrukking. Nadat, geïnspireerd door de Moderne Devotie, in 1410 besloten werd tot een grondige hervorming, die vooral gekenmerkt werd door de nadruk op het contemplatieve leven, kwam de orde in de 15e eeuw tot grote bloei. In het huidige Nederland werden er toen door de kruisheren een zestiental kloosters gesticht. Op het klooster in Sint Agatha na, werden al deze kloosters ten tijde van de Reformatie opgeheven. Door de Franse overheersing rond 1800 en door de daarop volgende wetgeving van koning Willem I, die kloosters het aannemen van nieuwe leden verbood, werden de kruisheren wederom in hun voortbestaan bedreigd. Toen echter in 1840 vorenbedoelde wet ingetrokken werd, kwam de orde tot nieuwe bloei en werden er nieuwe stichtingen opgericht. In het begin van de 20e eeuw vestigden de kruisheren zich ook in Noord-Amerika en namen ze vanaf 1920 missies aan in Congo, Indonesië en Brazilië. Voorts bedienden de kruisheren tot diep in de 20e eeuw parochies in onder meer Rotterdam, Amsterdam, Tilburg, IJsselmonde, Ridderkerk, Weert en Odiliapeel en hadden ze middelbare scholen in Uden, Amersfoort en Bussum