Zoeken in collecties

De zakbroeders, een in de volkmond zo genoemde 13e-eeuwse bedelorde, werd in 1240 in Hyères in de Provence gesticht door de uit een adellijke familie stammende Raimund Attanulfi. Diens eerste kennismaking met een religieuze gemeenschap was die van de Minorieten, waarbij hij als novice intrad, maar vertrok voordat hij zijn professie deed. Hij besloot vervolgens, nadat hij door de franciscanen was afgewezen, een religieus leven op te bouwen op de Mont Fenouillet in het Massif des Maures bij Hyères. Evenals Bertrandus de Manara, een van zijn eerste medebroeders, stond hij onder invloed van de prediker Hugo van Digne. In de jaren vijftig van de dertiende eeuw namen de zakbroeders de Regel van Augustinus aan en baseerden ze hun orde op de Dominicaanse constituties. In 1251 hechtte paus Innocentius hieraan zijn goedkeuring, hetgeen in 1255 door paus Alexander IV werd bevestigd. De zakbroeders leidden een ascetisch bestaan. Ze ontleende hun naam aan de gewaden die zij droegen. Die leken op de goedkope stof, waarvan zakken gemaakt werden. De orde kenden een snelle verspreiding. In 1274 telde de Orde in totaal 114 kloosters, waarvan 50 in Frankrijk. De overigen waren in Italië, Engeland, Spanje, Duitsland en de Lage Landen gelegen. In die tijd behoorden de zakbroeders, op de dominicanen en franciscanen na, tot de grootste bedelorden. Bij het Tweede Concilie van Lyon in 1274 werd bepaald dat de in de 13e eeuw ontstane bedelorden ontbonden dienden te worden. Daaronder ook de orde van de zakbroeders. Hen werd toen de mogelijkheid geboden om tot een andere goedgekeurde orde toe te treden of in de orde te blijven tot hun dood. Doordat er echter geen nieuwe novicen mochten worden aangenomen was de orde tot uitsterven gedoemd. Allengs verdwenen dan ook al haar kloosters. Vestigingen van zakbroeders in het huidige Nederland kwamen tot stand in Utrecht in 1269 en in Middelburg en Biervliet in 1271. In Utrecht werd in 1289 de vestiging ontbonden en in Middelburg en Biervliet in 1274

De Congregatie werd op 8 september 1807 te Cherbourg (Frankrijk) gesticht door Maria-Magdalena (Julie) Postel (1756-1846). In 1859 werd de Congregatie door de paus erkend. Er volgden vestigingen in heel Europa en daarna ook in Azië en Afrika: Duitsland (1862), werd in 1920 zelfstandige congregatie. Nederland (1886), Italië (1903), Indonesië (1929), Ierland (1950), Afrika (1958). Filippijnen (1964-1983). In 1964 wordt Nederland een provincie van de congregatie. In 1968-1969 vond een vernieuwingskapittel plaats, dat eindigde met de goedkeuring van de nieuwe constituties in 1985. Op verzoek van pastoor Wellessen van Boxmeer zond de toenmalige overste van de congregatie op 18 oktober 1886 vanuit Frankrijk twee Duitse zusters en één Franse zuster naar Boxmeer om zieken en stervenden bij te staan, thuis en in het nieuw gebouwde ziekenhuis 'Hospice du Sacré Coeur. Wegens plaatsgebrek verhuisde men in 1896 naar het het kasteel dat werd gebruikt als 'Gasthuis van het H. Hart' te Boxmeer. In 1968 werd er een nieuw ziekenhuis gebouwd aan de Loerangelsestraat. De vrijgekomen ruimte in het oude ziekenhuis werd gebruikt voor 'Verpleeghuis Madeleine' en in 1975 voor 'KloosterVerzorgingsHuis Sint Anna'. In eerste instantie werden beide gebruikt door de zusters zelf, later ook door religieuzen van andere congregaties. Sinds 2006 wonen er ook niet-religieuzen

Op 23 november 1832 werd de congregatie door pastoor Zwijsen begonnen met drie zusters in een woning in Tilburg: zuster Maria Michaël Leysen, zuster Maria Catharina Janssen en zuster Maria Theresia Smits. In 1834 legden de zusters hun kloostergeloften af. Een eerste succursaalhuis volgde in Delft, waarna een reeks van nieuwe kloosters volgden. Met de uitbreiding van het aantal kloosters, breidde ook het aantal liefdewerken uit van onderwijs naar zieken- en bejaardenzorg en andere vormen van hulpverlening

Op initiatief van pater Matthias Wolff s.j. werden in 1819/20 zeven jonge vrouwen door de Zusters van O.L. Vrouw van Namen in hun instituut in Namen en Gent opgenomen. Ze kregen daar een religieuze vorming in postulaat en noviciaat. Ze keerden in 1823/24 terug naar Nederland en vestigden zich in de Muurhuizen te Amersfoort. De congregatie La Pédagogie Chrétienne is ontstaan door een samenwerkingsverband van pater Matthias Wolff s.j., de R.C. Maatschappij, zr. Maria van Werkhoven, zr. Martha Pijpers en zr. Mathia Stichters. De doelstelling is voornamelijk het geven van onderwijs.
La Pédagogie Chrétienne kreeg een reglement van pater Matthias Wolff dat werd goedgekeurd door de aartspriesters van Utrecht en Holland in juni 1823. Vervolgens werd enkele maanden later in Amersfoort de Associatie Firma Van Werkhoven & Compagnie opgericht, om een wettelijke status te verkrijgen voor het oprichten van een kostschool. In 1824 legden de eerste zusters tijdelijke geloften af in de kerk Soli Deo Gloria aan 't Zand in Amersfoort.
Richtlijn voor het leven in de gemeenshap is de regel van de congregatie van de Zusters van O.L. Vrouw van Namen. De stichteressen van deze congregatie zijn Sint Julie Billiart, Mère Sint Joseph Blin de Bourdon. De laatste was algemeen overste toen de Nederlandse jonge vrouwen naar België gingen.
In 1840 ontstond een conflict en werd de congregatie gesplitst. De zusters in Amersfoort en de zusters in de huizen beneden de grote rivieren gingen als twee zelfstandige congregaties verder. De eersten onder de naam Zusters van O.L. Vrouw van Amersfoort en de anderen als de Zusters van de Sociëteit van Jezus, Maria en Joseph (JMJ) met een hoofdvestiging in Engelen en later Den Bosch. Alleen de eersten behielden de regel van de Zusters van O.L. Vrouw van Namen. De Zusters van JMJ ontvingen een regel van mgr. J. Zwijsen.