Zoeken in collecties

De in 1737 door paus Clemens XII heilig verklaarde Vincentius à Paulo, stichter van de Congregatie der Missie, werd in 1581 geboren in Pouy in Frankrijk. Hij studeerde theologie in Toulouse en werd in 1600 priester gewijd. In 1609 werd hij pastoor in Clichy, een voorstad van Parijs. Later werd hij gouverneur bij de bankiersfamilie Gondi. Tijdens de vele reizen met deze familie werd hij geconfronteerd met de armoede van de plattelandsbevolking. Het in 1625 met deze familie gesloten contract markeerde de officiële oprichting van de Congregatie der Missie.Dit contract verschafte de financiële middelen ter ondersteuning van het werk van de congregatie, dat zich richtte op zowel het prediken van missies aan vooral de armen die op het platteland woonden en door de kerk verlaten waren als het opleiden van goede priesters die dat werk zouden kunnen voortzetten. Aan dit sterk missionair karakter ontleende de congregatie haar officiële naam: “Congregatie der Missie”. De leden ervan worden doorgaans lazaristen genoemd naar het voormalig melaatsenhuis St. Lazare in Parijs, waar de congregatie, die in 1633 de pauselijke goedkeuring verkreeg, zich vestigde. Sinds 1882, toen onder druk van de onderwijspolitiek van de Franse regering het Noord-Franse St. Vincentius-seminarie naar Wernhoutsburg verplaatst werd, zijn de Lazaristen in Nederland gevestigd. Later werd, ook om als mogelijk refugiehuis voor het moederhuis in Parijs te dienen, het leegstaande klooster van de Zusters van het Heilig Bloed in Helden-Panningen gekocht dat in 1903 door de lazaristen betrokken werd. Mede onder invloed van de Eerste Wereldoorlog maakten de lazaristen in Nederland zich allengs los van de Franse provincie, hetgeen in 1921 resulteerde in de oprichting van de Nederlandse provincie. China, Bolivia, Brazilië, Indonesië, Taiwan en Ethiopië waren de missiegebieden van de Nederlandse provincie. Ook werden Nederlandse paters ter ondersteuning naar andere missieprovincies van de lazaristen gestuurd

In oktober 1867 begon kapelaan Petrus Josephus Savelberg (later Monseigneur) een gasthuisje voor oude hulpbehoevende mensen en wezen in een klein huis aan de Gasthuisstraat te Heerlen, het Pendershuis genaamd. In 1870 verhuisde het gasthuisje naar het klooster van de Zusters Franciscanessen van Heythuisen aan de Gasthuisstraat toen deze het klooster verlieten. Op 21 juni 1872 stichtte Savelberg de congregatie van de Kleine Zusters van de H. Jozef. Op 12 oktober 1907 werd de congregatie geaffilieerd aan de Orde van de Minderbroeders Franciscanen

In het eerste kwart van de 16e eeuw, toen er sprake was van twee franciscaanse hoofdstromen, de minderbroeders-conventuelen en de minderbroeders-observanten, ontstond er in de Marken, een in Midden-Italië gelegen bergachtige streek, een hervormingsbeweging gericht op terugkeer naar een strikte observantie van de Regel van Franciscus en naar een leven van inkeer en boetvaardigheid zoals Franciscus dat met zijn eerste volgelingen geleid had. Aan de nieuwe gemeenschap, die daaruit ontstond, verleende Paus Clemens VII in 1528 via de bul Religionis Zelus zijn toestemming. De constituties van deze, onder toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen geplaatste nieuwe franciscaanse groepering schreef onder meer haar leden voor om een ruige baard te dragen, blootsvoets of hoogstens op simpele sandalen te lopen en gekleed te gaan in een grauwe bruine pij met spitse kap. Naar die kap, in het Italiaans cappuccio, werden ze kapucijnen genoemd. Aanvankelijk combineerden de kapucijnen een heremietenbestaan met prediking onder het volk. Later werden ze gegroepeerd in kleine communiteiten, terwijl daarna kloosters ontstonden die veelal aan de rand van de steden gebouwd werden. In 1574 verleende paus Gregorius XIII hen toestemming om zich ook buiten Italië te vestigen, terwijl paus Paulus V hen in 1619 autonomie verleende waardoor ze niet langer meer onder het toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen vielen. Daarmee was de stichting van de orde der Minderbroeders Kapucijnen een feit, die zich een beschouwend en werkend leven ten doel stelde waarbij dit laatste niet enkel gestalte kreeg in het preken in kerken en op pleinen, maar ook in het zich inzetten voor activiteiten op het terrein van het maatschappelijk dienstbetoon. De eerste kapucijnen kwamen in 1585 naar de Nederlanden. Omstreeks 1800, tijdens de Franse Tijd, waren bijna alle kloosters gesloten. Alleen in Velp bleef het kapucijnenklooster bestaan. Van daaruit werd in de 19e eeuw een nieuwe start gemaakt