Zoeken in collecties

Het idee voor het oprichten van de Sociëteit van Maria ontstond binnen een groep van seminaristen, die aan het grootseminarie van Lyon studeerden. Van deze groep maakte ook de Fransman Jean-Claude Colin deel uit die als uiteindelijke stichter van de Sociëteit van Maria aan te merken is. Na hun priesterwijding legden voormelde seminaristen in 1816 in Lyon in de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Fourvière de plechtige gelofte af om tot daadwerkelijk oprichting van de Sociëteit van Maria te komen. In het kader daarvan werd in 1824 de eerste gemeenschap gevormd van maristen, zoals de religieuzen genoemd worden die door hun geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid aan de Sociëteit van Maria toegewijd zijn. In 1836 werd Jean-Claude Colin als overste benoemd van deze toen uit een twintigtal maristen bestaande gemeenschap, waarvan de constituties in dat jaar door paus Gregorius XVI werden goedgekeurd. Tevens werd in 1836 de eerste groep maristen als missionarissen uitgezonden en wel naar de in het westelijk deel van de Stille Oceaan gelegen Salomonseilanden. Van de maristenbeweging maken behalve de Paters Maristen ook de als zelfstandige organisaties functionerende Fraters Maristen, Zusters Maristen, Maristen Missiezusters en diverse lekengroeperingen deel uit. De leidraad voor de spiritualiteit van de maristen is het centraal stellen van Christus in navolging van Maria. Onder het adagium "ignoti et occulti" (onbekend en verborgen) willen ze onopvallend werkzaam zijn, mensen in hun eer laten, begrip tonen voor hun moeilijkheden en Gods barmhartigheid doen uitstralen. Ze kennen in beginsel geen specifiek werkveld, maar vervullen apostolaten die aansluiten bij de actuele noden van kerk en wereld. De maristen kwamen in 1911 naar Nederland, waar ze in Hulst een juvenaat openden. Voorts zijn/waren ze gevestigd in Glane (1911), Deuteren (1937), Lievelde (1949), Groenlo (1950), Weurt (1959), Bergen op Zoom (1961), ’s-Hertogenbosch (1972), Enschede (1993) en Deventer (2011).

De Karmelieten komen voort uit een groep van kluizenaars, die in navolging van de profeet Elia rond 1200 in het Karmelgebergte bij de havenplaats Haifa in Israël een aan God toegewijd leven leidden. Voor hen schreef Albertus van Avogrado, patriarch van Jeruzalem, een in 1226 pauselijk goedgekeurde leefregel. Omstreeks 1235 werden zij door Arabische moslims van de berg Karmel verdreven. De meesten vertrokken naar Europa. Op het concilie van Lyon in 1245 werd hun op contemplatie gerichte gemeenschap onder de bedelorden opgenomen. In de 14e eeuw, toen zij een grote groei doormaakten, wijzigde hun strikt contemplatieve kluizenaarschap in een vita mixta, waarin actief en contemplatief leven met elkaar in evenwicht dienden te zijn en de contemplatie de inspiratie diende te leveren om actief te zijn zowel op maatschappelijk als op religieus gebied. In de 16e eeuw ontstond er een hervormingsbeweging in Spanje, waar Teresa van Avila en Johannes van het Kruis communiteiten stichtten die teruggrepen op de oorspronkelijke 13e-eeuwse Karmelregel. Deze hervorming leidde tot een splitsing van de orde in een gematigde tak, de Geschoeide Karmelieten, en een strenge tak, de Ongeschoeide Karmelieten. Vanaf de 13e eeuw vestigden de karmelieten in meerdere plaatsen in Nederland kloosters, die echter ten tijde van de Reformatie weer opgeheven werden. Vanaf 1840 maakte de orde in Nederland een nieuwe start. Dit leidde in 1890 tot een Nederlandse provincie, die in de periode van 1890 tot 1960 een explosieve groei kende. Er werden nieuwe kloosters gebouwd en scholen gesticht en in veel parochies en instellingen waren de karmelieten actief. Na deze periode moesten de karmelieten als gevolg van de door ontzuiling en secularisatie stokkende aanwas, zich noodgedwongen op de werkvelden, waarop ze tot dan toe actief waren, terugtrekken. Vanaf dan werd er steeds meer ingezet op bezinning en het uitdragen van de karmelitaanse mystiek en spiritualiteit. Contemplatie is toen weer zwaarder gaan wegen

In het eerste kwart van de 16e eeuw, toen er sprake was van twee franciscaanse hoofdstromen, de minderbroeders-conventuelen en de minderbroeders-observanten, ontstond er in de Marken, een in Midden-Italië gelegen bergachtige streek, een hervormingsbeweging gericht op terugkeer naar een strikte observantie van de Regel van Franciscus en naar een leven van inkeer en boetvaardigheid zoals Franciscus dat met zijn eerste volgelingen geleid had. Aan de nieuwe gemeenschap, die daaruit ontstond, verleende Paus Clemens VII in 1528 via de bul Religionis Zelus zijn toestemming. De constituties van deze, onder toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen geplaatste nieuwe franciscaanse groepering schreef onder meer haar leden voor om een ruige baard te dragen, blootsvoets of hoogstens op simpele sandalen te lopen en gekleed te gaan in een grauwe bruine pij met spitse kap. Naar die kap, in het Italiaans cappuccio, werden ze kapucijnen genoemd. Aanvankelijk combineerden de kapucijnen een heremietenbestaan met prediking onder het volk. Later werden ze gegroepeerd in kleine communiteiten, terwijl daarna kloosters ontstonden die veelal aan de rand van de steden gebouwd werden. In 1574 verleende paus Gregorius XIII hen toestemming om zich ook buiten Italië te vestigen, terwijl paus Paulus V hen in 1619 autonomie verleende waardoor ze niet langer meer onder het toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen vielen. Daarmee was de stichting van de orde der Minderbroeders Kapucijnen een feit, die zich een beschouwend en werkend leven ten doel stelde waarbij dit laatste niet enkel gestalte kreeg in het preken in kerken en op pleinen, maar ook in het zich inzetten voor activiteiten op het terrein van het maatschappelijk dienstbetoon. De eerste kapucijnen kwamen in 1585 naar de Nederlanden. Omstreeks 1800, tijdens de Franse Tijd, waren bijna alle kloosters gesloten. Alleen in Velp bleef het kapucijnenklooster bestaan. Van daaruit werd in de 19e eeuw een nieuwe start gemaakt

Gesticht op 25 november 1869 door zuster M. Anselma Bopp te Thuine, bisdom Osnabrück (Duitsland). In 1875, onder druk van de 'Kulturkampf', weken de zusters uit naar Nederland