Zoeken in collecties

In 1854 verleende het bisdom Roermond aan de minderbroeders conventuelen toestemming om in Urmond een klooster en een openbare kloosterkerk te stichten. In hetzelfde jaar kochten zij het leegstaand redershuis Bauduin aan De Bath in Urmond, dat ze als klooster inrichtten. De remise van het redershuis ging voorlopig dienst doen als kapel, die in 1854 geconsacreerd werd. In 1856 werd het als klooster ingerichte redershuis van een nieuwe vleugel voorzien, waar het kort tevoren opgerichte noviciaat van de beginnende custodie van België en Nederland toen gehuisvest werd. In 1858 werd begonnen met de bouw van de definitieve kloosterkerk, die in 1859 ingezegend werd maar pas in 1860 in gebruik genomen kon worden. Aangezien de in de remise van het redershuis gevestigde provisorische kapel al in 1858 afgebroken was, maakten de minderbroeders conventuelen in de tussentijd gebruik van de kerk van de Urmondse parochie H. Martinus. Onafgebroken was tot 1889 in het Urmondse klooster aan De Bath het noviciaat gevestigd dat in dat jaar naar Halle in Belgie verplaatst werd. Tengevolge van de steenkoolwinning in de eerste helft van de vorige eeuw had Urmond te kampen met ernstige bodemverzakkingen. Het oude gedeelte van het dorp, waar het klooster en de kerk lag, kwam daardoor steeds lager te liggen ten opzichte van de Maas. Overstromingen van de Maas, zetten bijna jaarlijks het klooster en de kerk onder water. Mede vanwege de schade die hierdoor aangericht werd, besloten de minderbroeders conventuelen in 1956 het klooster en de kerk aan De Bath af te breken en aan het Sint Anthoniusplein in Urmond een nieuw klooster met seminarie en kapel te bouwen, hetgeen in 1958 zijn beslag vond