Zoeken in collecties

Vallend onder het prinsdom Luik stond al sinds 1656 vlakbij Achel op de Nederlands/Belgische grens een kapel waar katholieken uit de protestantse Noordelijke Nederlanden hun erediensten konden houden. De tot voornoemde kapel behorende pastorie werd in 1686 door een zekere Petrus van Eijnatten voor een kluizenaarsgemeenschap als klooster ingericht dat de naam Achelse Kluis kreeg. Door brand verwoest, werd er in 1716 een nieuw klooster gebouwd dat in 1798 echter door de Fransen onteigend werd en waarvan de trappisten van abdij van Westmalle in 1845 het eigendom wisten te verwerven. In 1846 vestigden er zich een aantal uit de abdij van Westmalle afkomstige trappisten, die al sinds 1839 in een verlaten kapucijnerklooster te Meersel-Dreef (B.) gehuisvest waren. In 1850 werd overgegaan tot de bouw van de boerderij en van een aantal werkhuizen, waaronder een bierbrouwerij, die kort voor de Eerste Wereldoorlog gesloten werd, maar sinds 1998 weer in bedrijf is. In 1852 volgde de bouw van het gastenhuis en in 1868 van de poortgebouwen. Het klooster werd in 1871 tot abdij verheven en kreeg de naam Sint Benedictusabdij, maar wordt gewoonlijk Achelse Kluis genoemd. In 1885 werd begonnen met de bouw van de in 1889 geconsacreerde abdijkerk. De exploitatie van de 232 ha. tot de abdij behorende gronden stond voornamelijk in het teken van veeteelt en landbouw, die de belangrijkste inkomstenbronnen voor de trappistengemeenschap vormden. In de Eerste Wereldoorlog werd een deel van de abdij afgebroken en werd een kippenhok op Nederlands grondgebied als noodklooster ingericht. In de Tweede Wereldoorlog werd de abdij door de Duitse bezetter geplunderd. In 1946 werd begonnen met de bouw van een nieuwe abdij, waarvan slechts twee van de vier geplande vleugels gerealiseerd werden. In 1989 stootte de abdij een groot deel van haar gronden af. Sindsdien verkrijgt de sterk gedecimeerde trappistengemeenschap haar inkomsten uit het runnen van de brouwerij, de winkel, het gastenhuis en de galerie