Zoeken in collecties

De Onze Lieve Vrouwe abdij in Oosterhout is ontstaan toen de abdij Notre Dame te Wisques (Frankrijk) zich onder druk van de ongunstige Franse wetgeving naar Nederland uitweken. De abdis van Wisques kocht het landhuis Vrede-oord, het voormalige jongenspensionaat van Treffers (onbekend). In 1901 vestigden de eerste zusters in Oosterhout. Een nieuwgebouwde kerk werd in 1911 ingewijd. In 1919 keerden enkele Franse zuster terug naar Wisques. Oosterhout ging verder als een zelfstandig monasterium. In 1924 werd de priorij verheven tot abdij

Zie onder mannenkloosters; ME-P003-114

De Benedictinessenprorij Hemelpoort te Werendijke, een kleine parochie aan de westkant van het eiland Walcheren, werd vóór 1249 door Graaf Willem II van Holland gesticht. Ondanks schenkingen van de kant van de graven van Holland bleek de priorij niet levensvatbaar te zijn. Zo wist de priorij slechts tot een oppervlakte van circa 25 hectare gronden te verwerven, wat bijzonder weinig was. In behoeftige omstandigheden verkerend, deed zij tenslotte een beroep op graaf Willem III van Holland om ondersteuning. Als oplossing werd het samenvoegen van de priorij met de Hof van Rijnsburg geopperd. Deze hof, die op 15 kilometer ten oosten van onderhavige priorij gelegen was, fungeerde als uithofcomplex ter exploitatie van de gronden die de zusters van de adellijke benedictinessenabdij Rijnsburg bij Leiden op Walcheren in de Onze Lieve Vrouwenpolder nabij Oostkapelle bezaten. Doordat deze zusters met voornoemde mogelijke oplossing niet instemden, liep dit op niets uit. Aannemelijk is dat de reden hiervan was, dat deze meest hoogadellijke zusters er weinig voor voelden hun gemeenschap uit te breiden met de zusters van de Werendijkse priorij, die behalve dat zij van lage afkomst waren, nauwelijks iets aan geld en goederen zouden inbrengen. Daarop verklaarde Jacob van Zuden, commandeur van het St. Catharina's convent in Utrecht, zich bereid de zusters in de Johannnieter Orde op te nemen, hun bezit met het zijne te Kerkwerve samen te voegen en hen naar Kerkwerve over te brengen. In een in 1317 door Graaf Willem III uitgevaardigde oorkonde werd een en ander nader uitgewerkt. Daarin werd ook de belofte opgenomen dat de zusters nimmer door broeders vervangen zouden worden. Een en ander heeft ertoe geleid dat bedoelde priorij in ieder geval vóór 1330 in het Johannieter klooster Kerkwerve is opgegaan

Ridder Hugo van Buren stichtte in 1142 in Weerselo een religieus-idealistische leefgemeenschap. Ook in dat jaar schonk zijn neef, de edelman Hugo van Goor, hem de kerk van Weerselo, die toen nog niet zelfstandig, maar een kapel was die vanuit het kapittel van Oldenzaal bediend werd. In 1152, werd de gemeenschap opgenomen in de benedictijner orde en werd Hildebrand, prior van de benedictijnenabdij Sint-Paulus te Utrecht, tot abt gewijd. Het klooster, dat evenals de Sint-Paulusabdij de Siegburger observantie volgde, was het eerste dubbelklooster van Overijssel. In 1162 schonk de Utrechtse bisschop Govert van Thenen (1156-1178) aan het klooster, om gezien zijn groei over meer inkomsten te kunnen beschikken, de kerk van Ootmarsum met al haar goederen, die echter later weer uit handen gegeven moesten worden. Na verloop van tijd ontstonden er spanningen in de gemeenschap, waarvan de vrouwelijke religieuzen in aantal de mannen overtroffen. De nonnen kozen in 1235 hun eigen priorin, hun eigen leefregels en stelden zich onder de geestelijke leiding van de proost van de kapittelkerk in Oldenzaal. Met het tussen 1235 en 1282 vertrekken van de overgebleven monniken naar de Sint-Paulusabdij te Utrecht voltrok zich de overgang van een dubbelklooster naar een vrouwenklooster, dat in de 14e  en 15e eeuw geleidelijk overging naar een stift van adellijke vrijgezelle dames waar de kloosterregels van gehoorzaamheid en kuisheid, maar niet de verplichting van armoede en clausuur golden. Bij de Reformatie gingen de stiftsdames vrijwel allemaal over naar de gereformeerde kerk en werd het een protestants stift. In 1795 werden de stiftsgoederen bij besluit van de voorlopige regering van Overijssel onder de hoede van het gewest geplaatst. Na die datum werden er geen nieuwe stiftsdames meer aangenomen. De overgebleven stiftdames kregen tot hun dood een toelage uitgekeerd. Pas rond 1800 werd het stift formeel ontbonden. Sinds 1973 is het gehele voormalige stiftscomplex beschermd dorpsgezicht