Zoeken in collecties

Het norbertinessenklooster Sint-Catharindal werd in 1271 gesticht in Vroenhout onder Wouw. Ondanks overstromingen, waaronder de Sint-Aagtesvloed in 1288, konden de zusters in hun hoger gelegen klooster blijven wonen, totdat ze in 1295 na een dijkdoorbraak toch gedwongen werden de wijk naar elders te nemen. Zij vestigden zich toen in het Gasthuis te Breda. Van daaruit betrokken zij in 1308 een klein houten klooster met kapel, dat zij met toestemming van Raso II van Gaveren, Heer van Breda, op een hoger gelegen terrein buiten de stadsmuren van Breda lieten bouwen. De kloostergemeenschap werd bestuurd door een priorin, die uit eigen gelederen gekozen werd. Het beheer van de goederen van het convent berustte echter bij een norbertijner proost, die tevens verantwoordelijk was voor zowel het contact met de norbertijner orde als de zorg voor de geestelijke belangen van de zusters. In 1461 werd een hervorming doorgevoerd. Dit leidde tot een strengere observantie. In 1479 werd de kloostergemeenschap getroffen door pest, waaraan acht zuster overleden. Grote schade aan de kloostergebouwen werd veroorzaakt door de grote brand in Breda in 1534. Toen Prins Frederik-Hendrik het klooster, dat onder zijn bescherming stond, verlof verleende zich elders te vestigen, betrok het convent in 1647 het in 1645 in Oosterhout aangekochte kasteeltje De Blauwe Camer, een jachtslot dat uit circa 1400 dateert. In verband met de Frans-Nederlandse Oorlog keerden de zusters echter in 1672 terug naar het klooster in Breda. In 1679 verlieten ze Breda definitief en namen hun intrek weer in het klooster in Oosterhout, dat tot op dag van vandaag nog door hen in gebruik is

De norbertinessen van klooster Sinaï te Heiligerlee hadden een uithof met de naam Grangsheerd bij het dorp Zuidbroek, dat bij de gemeentelijke herindeling per 1 januari 2018 onder de nieuwe gemeente Midden-Groningen is komen te vallen

Zoals de meeste middeleeuwse norbertijner kloosters was abdij Mariënweerd aanvankelijk een dubbelklooster. Toen het generaal kapittel van de orde van Prémontré omstreeks 1180 het besluit nam de dubbelkloosters in twee afzonderlijke kloosters voor mannen en vrouwen te splitsen, nam abdij Mariënweerd in het begin van de 13e eeuw het initiatief om ook tot zo’n splitsing over te gaan. Ter huisvesting van de zusters werd de uithof van de abdij in de buurtschap Zennewijnen, gelegen nabij Ophemert in de Tielerwaard, aangewezen. In deze buurtschap had het St. Walburgkapittel uit Tiel een door bedevaartgangers druk bezochte, aan Maria toegewijde kapel. In 1216 wist Mariënweerd deze kapel te verwerven. Met nog enkele schenkingen kon toen worden overgegaan tot de eigenlijke stichting van het klooster, waar omstreeks 1225-1228 de zusters Van Mariënweerd ondergebracht werden. Nadat zich bij hen een tiental zusters uit het klooster Füssenich bij Bonn gevoegd had, kon de bisschop van Utrecht de stichting in 1229 uiteindelijk bekrachtigen. Officieel stond het klooster, dat de naam Mariënschoot kreeg, onder parterniteit van de abt van de abdij van Prémontré. In de praktijk kwam dit er echter op neer dat de visitaties verricht werden door de abt van Mariënweerd, uit welk convent steeds de proost van Mariënschoot afkomstig was. In 1379 viel het klooster inclusief de kapel door het oorlogsgeweld in Gelre aan brand ten offer. Herstel volgde toen. Bij de Opstand in de Nederlanden in 1572 kwamen de bezittingen van het klooster in handen van de prinsgezinden. Dit betekende het einde van Mariënschoot. De zusters namen de wijk naar Tiel en kregen vanaf 1579 een jaarlijkse toelage. Alleen de naam van een grote 19e-eeuwse boerderij, 'Het Klooster', herinnert nog aan het bestaan van Mariënschoot

De norbertinessen van klooster Sinaï te Heiligerlee hadden een uithof, “De Smacht” geheten, in Westerlee, thans een dorp dat tot de tegenwoordige Groninger gemeente Oldambt behoort