Zoeken in collecties

Enkele celibataire vrouwen gingen in 1690 in Grubbenvorst samenwonen om een aan God toegewijd leven te leiden. In 1708 werden ze in die plaats eigenaressen van een huis, Bisweide genaamd. Met spinnen, hekelen en bleken van linnengoed voorzagen ze in hun onderhoud. Naast het verplegen van krankzinnigen legden zij zich ook toe op het geven van onderwijs aan meisjes, waarvoor zij een pensionaat stichtten. De aldus samenlevende vrouwen werden in de volksmond Marollen genoemd. Waren ze werkelijk Maricollen, waarvan Marollen een verbastering was, dan zouden ze als reguliere tertiarissen van de Derde Orde van de Karmel de regel van de H. Theresia van Avila volgen. Hiervan was geen sprake. Hun gemeenschap, die ook wel als “Associatie der Geestelijke Dochters van Bisweide" werd aangeduid, kende haar eigen regel, verankerd in de in 1719 goedgekeurde constituties. Deze constituties spraken niet van het afleggen van de gebruikelijke geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid maar slechts van een vast voornemen om overeenkomstig deze geloften te leven. Voorts stond het geheel vrij het lidmaatschap van de Associatie op te zeggen en uit te treden bijvoorbeeld om te trouwen. Door de toename van het aantal zusters, maar vooral door de enorme stijging van het aantal leerlingen, waren er door de jaren heen meerdere uitbreidingen van de gebouwen nodig. Onder meer doordat de zusters niet als religieuzen aan te merken waren, aangezien zij geen geloften aflegden, en zij zich met hun werk voor de maatschappij nuttig betoonden, liet het in 1812 door Napoleon uitvaardigde supprimatiedecreet, hen ongemoeid. Op grond van de Krankzinnigenwet van 1841 werd Bisweide in 1843 als "bewaarplaats voor krankzinnigen" erkend. Na 1850 liep het aantal patiënten echter terug. Mede hierdoor, maar ook door de afname van het aantal intredingen, waardoor de communiteit dreigde uit te sterven, werd besloten Bisweide te verenigen met het ursulinenklooster Jerusalem te Venray. Dit vond in 1859 zijn beslag

De Associatie van Geestelijke Dochters van de Bisweide vond haar oorsprong toen in 1690 in Grubbenvorst enkele ongehuwde vrouwen vooral uit de naaste omgeving van Grubbenvorst het initiatief tot een aan God toegewijd leven namen. In 1708 werden ze in Grubbenvorst eigenaressen van een huis, dat Bisweide heette. Behalve met spinnen, hekelen en bleken van linnengoed voorzagen ze in hun onderhoud door het verplegen van krankzinnigen en het geven van onderwijs aan meisjes, waarvoor zij een pensionaat stichtten. De aldus samenlevende vrouwen werden gewoonlijk Marollen genoemd, hetgeen een verbastering is van Maricollen. Ze waren echter geen leden van de congregatie van de Maricollen. Waren ze dit wel, dan zouden ze als reguliere tertiarissen van de Derde Orde van de Karmel de regel van de H. Theresia van Avila hebben gevolgd. Dit was beslist niet het geval. De Associatie van Geestelijke Dochters van de Bisweide kende formeel geen gebondenheid aan een orde of congregatie, maar had haar eigen op contemplatie toegespitste kloosterregel, die in de in 1719 goedgekeurde constituties verankerd was. Zo legden haar leden geen verbindende geloften af. Wel maakten zij het vaste voornemen zich te onderwerpen aan de vrijwillige armoede, kuisheid en zuiverheid der zeden en gehoorzaamheid aan de overste en het geestelijk gezag . Voorts stond het hen geheel vrij om naar welgevallen en te allen tijde van het lidmaatschap van de Associatie af te zien. Aangezien zij, gelet op het vorenstaande, niet als religieuzen waren aan te merken en doordat zij zich met hun werk voor de maatschappij nuttig betoonden, liet het supprimatiedecreet, dat Napoleon in 1812 uitvaardigde, hen ongemoeid. Na 1850 nam het verplegen van krankzinnigen, de voornaamste activiteit, steeds verder af. Tevens liep het aantal intredingen terug. Besloten werd toen de Associatie op te heffen. Haar leden werden in de gelegenheid gesteld in te treden in het ursulinenklooster Jerusalem te Venray, hetgeen in 1859 zijn beslag vond