Zoeken in collecties

De vestiging werd op 4 augustus 1848 gesticht. In 1966 namen de zusters hun intrek in de nieuwbouw 'De Wijnberg' aan de St. Elisabethstraat 4. Op 1 augustus 1980 vertrokken alle zusters uit Grave

Aan het eind van de 13e eeuw vormde zich in Grave aan de Hoofschestraat een gemeenschap van begijnen, die leefden volgens de privileges en gebruiken van het Groot-Begijnhof in ’s-Hertogenbosch. In de hoedanigheid van de heer van Cuijk, voorzag Arnold van Egmont, die toen hertog van Gelre was, de begijnen in 1436 van nieuwe statuten, waarin hij hun aantal op 16 bepaalde. Tevens stelde hij toen de deken van Grave en de prior van de kruisheren van Sint-Agatha aan tot visitators. In 1459 ging een deel van de begijnen over naar de derde regel van Sint Franciscus. Ze vonden onderdak in een huis van Willem van Egmont, broer van voornoemde Arnold van Egmont. Het klooster, dat aldus ontstond, kreeg de naam Mariagraf. In 1475 verleende de bisschop van Luik aan de zusters toestemming tot het bouwen van een eigen kapel, die in 1526 ingewijd werd. In 1581 verschafte het convent onderdak aan zeven uit het klooster Bethlehem in Haren gevluchte nonnen. In 1588 volgden de overige zusters en vielen de bezittingen van Bethlehem toe aan Mariagraf. Die moesten weer worden teruggeven toen de zusters in 1642 naar hun klooster in Haren terugkeerden. Toen Grave in 1602 door prins Maurits veroverd werd, verordonneerde hij dat de zusters van Mariagraf hun religieuze leven mochten voortzetten, maar het hen verboden was novicen aan te nemen. Herhaaldelijk wisten de religieuzen ontheffing van dit verbod te krijgen, totdat in 1731 dit verbod definitief van kracht werd. Het convent, dat aldus tot uitsterven gedoemd was, zag echter zijn voortbestaan weer verzekerd toen stadhouder Willem IV als heer van het Land van Cuijk voornoemd verbod ophief en het convent weer novicen mocht aannemen. Een storm in 1800 bracht aan het kloostercomplex zoveel schade toe dat het onbewoonbaar was geworden. Het klooster werd toen opgeheven. De kloostergoederen werden verbeurd verklaard en vielen toe aan de Staat. Op de kapel na, die thans nog als protestantse kerk dienst doet, is er van de gebouwen niets meer over

Aan de hofkapel, behorend bij het kasteel van de heren van Cuijk, dat gelegen was op de plek waar Grave ontstond, werd in 1388 een kapittel verbonden. Bij dit vrij onbeduidende kapittel, dat aan Sint Joris toegewijd werd, was waarschijnlijk de parochiekerk van Vierlingsbeek geïncorporeerd

Op het einde van zijn leven stichtte heer Jan I van Cuijk in 1308 een kapittel, dat verbonden was aan de in de periode 1260-1300 gebouwde parochiekerk te Grave, die aan de Heilige Elisabeth van Thüringen toegewijd was. Het kapittel bestond uit een college van zes kanunniken, aan het hoofd waarvan een deken stond. Bij de heren van Cuijk berustte het collatierecht voor wat betreft de kanunniken, die op hun beurt het recht bezaten de deken te kiezen. Bij het kapittel waren onder meer de kerk van Beuningen, de kapel van Niftrik en de parochiekerk te Escharen geïncorporeerd. Bij de grote stadsbrand in 1415 ging de Graafse Sint Elisabethkerk in vlammen op. Onder Arnold van Egmont, hertog van Gelre van 1423 tot 1474, werd de kerk herbouwd, die vervolgens in de periode 1506-1516 aanmerkelijk vergroot werd, terwijl in 1535 overgegaan werd tot het verhogen van de kruisarmen. Tijdens de eerste periode van de Tachtigjarige Oorlog, tussen 1570 en 1602, toen Grave in 1577 door de Staatsen op de Spanjaarden veroverd werd, vervolgens in 1586 door de Spanjaarden heroverd werd om tenslotte in 1602 voorgoed in Staatse handen te vallen, kreeg het protestantisme in Grave vaste voet aan de grond. Dit betekende het einde van het Graafse kapittel. De goederen en inkomsten van het kapittel vervielen toen aan de prins van Oranje, die daaruit onder meer het onderhoud aan de pastorie en het salaris van de predikant van Grave betaalde