Zoeken in collecties

Om er ter ontspanning van met name de studenten een buitenhuis, een zogeheten campagne, te realiseren, kochten de jezuïeten van het in 1865 in Velp bij Grave gevestigde noviciaat Mariëndaal via een stroman in 1872 de bij Langenboom gelegen boerderij Klein Russendaal. Deze boerderij werd afgebroken. In de plaats daarvan werd, vermoedelijk naar een ontwerp van de jezuïet A. Slootmaekers, die ook de architect van Mariëndaal was, een nieuw buitenhuis gebouwd. Dit huis, dat in 1875 als campagne in gebruik genomen werd, kreeg Russendaal als naam, maar werd in de volksmond doorgaans Swietenbos genoemd. Op het landgoed rondom het deels omgrachte huis werden wandelpaden, sportvelden, een vijver en later ook een tennisbaan en een overdekte kegelbaan aangelegd. Er kon naar hartenlust gewandeld en gesport worden. Voor ontspanning binnenshuis was er onder meer een piano, een tafeltennistafel en een rijk voorziene bibliotheek. De afstand tussen Mariëndaal en Russendaal van bijna 4½ kilometer werd veelal te voet afgelegd. Keerden de studenten na een verblijf op Russendaal naar Mariëndaal terug, dan liepen ze altijd langs het Mariabeeld dat bij de uitgang van Russendaal stond. Steevast zongen ze dan het Frans Marialied “O ma mère, O Compagnie”. Tijdens de Eerste Wereldoorlog zochten Belgische jezuïeten op Mariëndaal een veilig onderkomen. Een aantal van hen werd toen op Russendaal gehuisvest. Bij de mobilisatie naar aanloop van de Tweede Wereldoorlog werden Nederlands militairen, die het Defensiekanaal en de kazematten langs dit kanaal aanlegden en beveiligden, van september 1939 tot mei 1940 op Russendaal ingekwartierd. Daarna vonden Duitse militairen er regelmatig onderdak totdat in december Engelse militairen er tot juni 1945 gehuisvest werden. Na de Tweede Wereldoorlog werd Russendaal door de jezuïeten weer als campagne in gebruik genomen. Toen de jezuïeten in 1966 het noviciaat van Velp naar Venlo verplaatsten, werd Russendaal overbodig en werd aan een particulier verkocht

Een zekere Felix Walter, die behalve priester tevens rentmeester was van het ten noorden van Mill gelegen landgoed Tongelaar, schonk aan de dominicanen in 1852 een huis met een kapel gelegen in Langenboom, dat toen een gehucht van de toenmalige gemeente Escharen was. Dit huis was door Felix Walter al eerder voor geestelijke broeders, die hij onder de boerenknechten uit de omtrek rekruteerde, ingericht als kluis, die echter maar korte tijd bestaan heeft. Na een ingrijpende verbouwing vestigden de dominicanen hier hun noviciaat, dat tot dan toe gehuisvest was in de Broerstraat in Nijmegen, waar het echter allerlei moeilijkheden ondervond en bovendien met ruimtegebrek kampte. Met name vanwege zijn ongewenste ligging ver van de bewoonde wereld werd het Langenboomse noviciaat in 1858 overgeplaatst naar het Dominicanenklooster in Huissen. De dominicanen, die toen in Langenboom achterbleven, gingen over tot de bouw van zowel een nieuwe kerk, die in 1864 geconsacreerd werd, als van een nieuw klooster, waarvoor in 1875 de eerste steen gelegd werd. Dit klooster werd, evenals de kerk, in 1925 door een hevige storm, die bekend staat als de cycloon van Borculo, verwoest. Klooster en kerk werden toen evenwel herbouwd. De dominicanen, die na de overplaatsing van het Langenboomse noviciaat belast waren met de pastorale zorg in de Langenboomse parochie van de Heilige Familie vertrokken in 1964 uit Langenboom. Hun klooster werd toen tot gemeenschapshuis verbouwd. Later deed het dienst als bejaardenhuis en sinds 1997 zijn er appartementen voor 55-plussers in ondergebracht