Zoeken in collecties

In het midden van de 11e eeuw liet Otto I, graaf van Duras, blijkbaar op het in Alem gelegen graf van de Heilige Odrada een kerk bouwen, waarvan Sint Hubertus de patroonheilige was. Aan deze kerk was een kapittel verbonden, waarvan voornoemde graaf wellicht de stichter was. Dit kapittel bestond uit een college van vermoedelijk vier seculiere kanunniken. In een bekrachtiging van haar privileges en bezittingen door paus Paschalis II werden op 1107 onder meer de altaria -d.w.z. de pastoorsinkomsten onder beding een bedienaar aan te stellen en te bezoldigen- van Alem als bezit van de abdij van Sint Truiden genoemd. Aan deze abdij schonk Otto Il van Duras zijn landgoed Alem met de kerk, de erbij behorende mensen en alle ander toebehoren. Deze schenking, waaraan de bisschop van Luik in 1146 zijn goedkeuring verleende, had de toestemming van zijn broers Diederik en Bruno en zijn neven Alexander en Arnulf. Ondanks deze toestemming maakte Arnulf zich spoedig daarna met geweld van het domein Alem meester. Door daarvoor een ander goed af te staan, wist Gerardus abt van Sint Truiden de twist met Arnulf te beslechten en kwam Alem weer in bezit van de abdij. Omstreeks 1250 werd voornoemd Alems kapittel vanuit de abdij van Sint Truiden vervangen door een gemeenschap van benedictijnen, die onder leiding van een proost stonden