Zoeken in collecties

De parochiekerk in Naaldwijk, die aan Sint Adrianus van Nicomedië toegewijd was, werd voor het eerst genoemd in een oorkonde uit het begin van de 13e eeuw. Het patronaatsrecht van deze kerk, die na de Reformatie Oude Kerk genoemd werd, berustte vanouds bij de heren van Naaldwijk. Sedert 1307 was aan voornoemde kerk een kapittel verbonden, waarvan Willem I van Naaldwijk, heer van Naadwijk, Honselersdijk en Waterringen en erfmaarschalk van Holland, de stichter was. De stichtingsoorkonde van dit kapittel werd gezamenlijk met de bisschop van Utrecht uitgevaardigd, die daarmee zijn goedkeuring aan de oprichting van dit kapittel hechtte. In 1309 volgde de bevestiging door het Utrechtse Domkapittel. Het kapittel bestond uit een college van zes kanunniken, die onder leiding van een deken stonden. Later, in 1369, werd door Willem II van Naaldwijk, kleinzoon van voornoemde Willem I van Naaldwijk, het kapittel met zes kanunniken uitgebreid. In 1472 werd de kerk door brand verwoest. Dankzij de inzet en steun van Hendrik IV van Naaldwijk kon spoedig tot herbouw worden overgaan, waarbij de kerk haar huidige vorm kreeg. Omstreeks 1563 bestonden er plannen het klooster Maria Magdalena in Bethanië van de ’s-Gravenzandse reguliere kanunniken bij het Naaldwijkse kapittel te incorporeren. Deze plannen, waarvoor de paus al toestemming gegeven had, zijn echter niet doorgegaan. Toen na de inname van Brielle in 1572 het Westland door de geuzen met plundertochten werd geteisterd, werd ook de Naaldwijkse kerk geplunderd. Enkele maanden later werd er voor de laatste keer een mis opgedragen. Daarna kwam de kerk in protestantse handen. Omstreeks die tijd zijn de deken en kanunniken van het Naaldwijse kapittel naar Delft gevlucht. Na later naar Naaldwijk te zijn teruggekeerd, ontvingen zij tot hun dood alimentatie. Toen in 1607 de laatste kanunnik overleed, werden de bezittingen van het Naaldwijkse kapittel bij de domeinen van de grafelijkheid Holland ondergebracht