Zoeken in collecties

De wilhelmieten ontleenden hun naam aan Wilhelmus van Malavalle, een roofridder die zich na zijn bekering en pelgrimages als kluizenaar terugtrok in Malavalle, een woest dal nabij de Italiaanse stad Siena. Op de plaats van zijn kluis ontstond na zijn dood in 1157 een gemeenschap van heremieten die zijn strenge ascetische levenswijze voortzette. Uit deze gemeenschap kwam de Orde der Wilhelmieten voort. In de eerste helft van de 13e eeuw legde paus Gregorius IX deze orde de regel van Sint Benedictus en de constituties van de cisterciënzers op. Vanuit Italië vestigde de orde kloosters in Duitsland, België, Frankrijk en Hongarije. Ook in Nederland had de orde kloosters: het klooster Baseldonk in ’s-Hertogenbosch, het klooster Onze-Lieve-Vrouw ter Woestijn in Biervliet en het aan de Heilige Maagd Maria toegewijde klooster in Huijbergen. De wilhelmietenorde hield in 1847 op te bestaan. De laatste Wilhelmiet verliet toen het klooster in Huijbergen, dat het langste het hoofd aan de verschillende tegenslagen had weten te bieden. Door toedoen van de bisschop van Breda werden alle rechten overgegeven aan de door hem in 1854 opgerichte kloosterorde van de Christelijke Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd en Moeder Gods Maria, in de volksmond de Broerders van Huybergen genoemd. Hoewel de kloosters van de wilhelmietenorde in de loop der tijd het karakter van heremietengemeenschap min of meer verloren, wist de orde veelal de geest van eenvoud te bewaren. Veel van de kloosters werden gesticht in afgelegen, ongecultiveerde landstreken die door de kloosterlingen moeizaam ontgonnen werden. Omdat gevonden werd dat de waardigheid van een abt met teveel luister was omgeven, werden de wilhelmietenklooster niet door een abt maar een prior bestuurd. Eveneens kenmerkend voor de wilhelmieten is de stipte uitvoering van de dagelijkse verplichtingen inzake het gebed en liturgie. Voorts waren sommige wilhelmietenkloosters ook op het terrein van de zielzorg actief