Zoeken in collecties

In 1467 kreeg Jan van Abroek toestemming om voor sepulcrijnen, die behoorden tot de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem -een geestelijke ridderorde die uit de tijd van de kruistochten stamde- een klooster te stichten op de kerkberg in Sint Odiliënberg, ook wel Sint-Petrusberg genoemd. Daar stonden de reeds vervallen gebouwen en kerk, die omstreeks 1460 verlaten werden door het toen daar gevestigde convent van sepulcrinessen. Dit convent stond onder gezag van proosdij Denkendorf in Württemberg, waaraan het H. Geestkapittel te Roermond voormelde gebouwen geschonken had. In 1471 werd Jan van Abroek, die in 1469 tot priester gewijd was, de eerste prior van voormeld nieuw sepulcrijnenklooster, waarvan de stichting door Lodewijk van Bourbon, prinsbisschop van Luik, in eveneens 1471 erkend werd. Na aanvankelijk daarvan uitgesloten te zijn, werd het klooster in 1478 toch definitief als zelfstandige instelling in de orde opgenomen. In de jaren daarna werd tot restauratie van de ernstig vervallen gebouwen overgegaan. Voorts droeg het kapittel van de H. Geest in 1482 het vicariaat van de parochie Sint Odiliënberg over aan het klooster, van waaruit deze parochie sindsdien bediend werd. Door de benoeming in 1484 van Jan van Abroek tot provinciaal van de H. Graforde in de Nedergermaanse provincie, welke benoeming de paus een jaar later bekrachtigde, werd Sint Odiliënberg het centrum van deze provincie. Sindsdien kwam hier jaarlijks het provinciaal kapittel van de orde bijeen en werden er in de loop der jaren van hieruit verschillende sepulcrijnenkloosters gesticht. De Tachtigjarige Oorlog en de daarmee samenhangende implicaties bracht het klooster in verval. Hoewel in 1630 van enig herstel sprake was, hield het klooster in 1639 toch definitief op te bestaan. Dat wat van de goederen van het klooster restte werd inclusief de schulden en lasten overgenomen door het bisdom Roermond, dat voortaan ook ter bediening van de parochie Sint Odiliënberg de pastoor benoemde