Zoeken in collecties

Ludolphus die Mey, die sinds 1366 poorter van Nijmegen was, stichtte in 1393 een armengasthuis buiten de stadsmuren van Nijmegen aan de huidige Molenstraat, waar thans winkelpassage De Molenpoort ligt. In 1402 schonk hij en zijn vrouw Hadewiga dit gasthuis aan de prior van het regulierenklooster Bethlehem te Zwolle. Het gasthuis werd toen als klooster ingericht en werd bevolkt door reguliere kanunniken, die leefden volgens de regel van Sint Augustinus. In 1403 sloot dit, aan Sint Catharina toegewijde klooster zich aan bij het Kapittel van Neuss, waarmee het in 1430 opging in het Kapittel van Windesheim. Het klooster kwam in 1467 binnen de stadsmuren te liggen als gevolg van de al omstreeks 1436 begonnen stadsuitleg. De kanunniken namen de wijk naar Kalkar en Goch wanneer Nijmegen zich in 1579 bij de Unie van Utrecht aansluit. Toen vijf jaar later Spaansgezinde katholieken de macht in handen kregen en deze stap teruggedraaid werd, keerden ze terug. In 1591 wist stadhouder Maurits Nijmegen op de Spanjaarden te veroveren. De stad ging toen definitief in Staatse handen over. De geestelijke goederen werden geconfisqueerd en werden na enige tijd eigendom van de stad. Zo ook de bezittingen van het Sint Catharinaconvent. Het stadsbestuur bestemde het kloostercomplex van dit convent tot nieuwe gasthuis van de toen samengevoegde eeuwenoude gasthuizen van St. Nicolaas en St. Jacob. Dit nieuwe gasthuis dat Oude-Borger-Gasthuys en later Oud-Burgeren Gasthuis genoemd werd, viel in 1848 aan de slopershamer ten prooi. De kloosterkerk, die aanvankelijk voor de hervormde eredienst in gebruik genomen werd, kwam aan het begin van de 19e eeuw weer in katholieke handen en werd door jezuïeten bediend. In 1898 werd het gebouw afgebroken