Zoeken in collecties

Het ten zuiden van Zwolle gelegen klooster Windesheim, werd in 1387 gesticht. Het besluit daartoe werd genomen door Florens Radewijnsz., vriend en opvolger van Geert Grote, die drie jaar eerder was overleden. Van de eerste communiteit maakten zes broeders uit Deventer deel uit, waaronder Barthold ten Hove, die zijn landgoed in Windesheim voor het stichten van dit klooster geschonken had. Deze zes broeders hadden, voordat zij de regel van Sint Augustinus aannamen, zich in de canoniale kloostertraditie geschoold in het op de leest van priorij Groenenendaal bij Brussel geschoeide regulierenklooster Eemstein, dat bij Dordrecht lag. Klooster Windesheim ontwikkelde zich voorspoedig. Al in 1392 stichtte het twee dochterkloosters, Mariënborn bij Arnhem en Nieuwlicht bij Hoorn. Met deze twee kloosters en met het klooster Eemstein stichtte het in 1395 het zo geheten Kapittel van Windesheim, een kloosterverband binnen de federatieve Orde der reguliere kanunniken van Sint Augustinus. De prior van klooster Windesheim was ambtshalve tevens prior superior van het kapittel dat over eigen, nogal eens op de statuten van de kartuizers geënte constituties beschikte. In het begin van de 16e eeuw bereikte het kapittel, dat op 16 mei 1395 pauselijke bekrachtiging kreeg, met 86 mannenkloosters en 13 vrouwenkloosters zijn grootste omvang en drukte een eigen stempel op de vernieuwing en hervorming van het religieuze leven tot ver buiten de aangesloten kloosters. Tijdens het Utrecht Schisma werd klooster Windesheim door de stad Zwolle verbannen. In 1429 vertrokken de kloosterlingen met hun prior toen in ballingschap naar het klooster Frenswegen in Nordhorn, dat zich in 1400 als eerste Duitse klooster bij het Kapittel van Windesheim aangesloten had. In 1572 werd klooster Windesheim door de watergeuzen verwoest. Alleen enkele kelders en de brouwerij bleven behouden. In 1634 werd de brouwerij in gebruik genomen als Nederduits Hervormde kerk en later, tot op heden, als Nederlands Hervormde Kerk