Zoeken in collecties

Naar aanleiding van een verzoek daartoe van de magistraat van Venlo vestigden in 1612 enkele minderbroeders uit Roermond zich in Venlo. Zij vonden toen onderdak in het op de hoek van de Helschriksel en de Maasschriksel gelegen Sint-Jacobsgasthuis, dat voor hen ontruimd was. Aanvankelijk bestonden er plannen dit gasthuis tot klooster te verbouwen. Dit werd echter van de zijde van de minderbroeders van de hand gewezen. De kapel werd te klein bevonden en ook de ligging, langs twee straten, werd ongeschikt geacht. In 1614 kregen de minderbroeders door schenking de beschikking over het Hertogs- of Prinsenhof te Venlo, dat eigendom was van de aartshertogen Albert en Isabella. Op het terrein hier startten de minderbroeders met de bouw van een nieuw klooster, waarvan de kosten deels uit de ook door de magistraat daarin verleende bijdrage konden worden bestreden. In 1616 kwam de bouw van het klooster gereed. Vervolgens werd in 1617 de eerste steen gelegd voor de bouw van de bij het klooster behorende kerk, die in 1620 geconsacreerd werd. Voor het vergroten van de kloosterhof schonk voornoemde Isabella in 1627 ook nog eens een stuk tuin van de gouverneurswoning. In 1669 en 1671 werden voorts aan de zijde van de Lohofstraat enkele belendende panden aangekocht. Het was aan deze straat waar waarschijnlijk in de achttiende eeuw langs de noordelijke stadsmuur het klooster met een vleugel uitgebreid werd. In 1796 werden alle geestelijke instellingen door de Franse revolutionairen opgeheven en werden hun gebouwen tot staatseigendom verklaard. Dit gold ook voor het Venlose klooster van de minderbroeders, die, nadat ze in 1797 weigerden de eed op de Franse grondwet af te leggen, uit Venlo verbannen werden. Hun gebouwen, die aanvankelijk als opslagplaats voor graan dienst deden, werden al spoedig tot kazerne bestemd en behielden deze functie tot 1912. Het gehele complex werd in 1916 afgebroken op de kerk na, die in 1915 aan de stad Venlo kwam en tussen 1938 en 1943 gerestaureerd werd